Państwo pruskie a następnie cesarstwo niemieckie od połowy XIX wieku prowadziły parce związane z militaryzacją ujścia Świny. Powstały forty oraz stanowiska artylerii nadbrzeżnej. Rozwijający się w Świnoujściu garnizon jakby zapomniał o żołnierzach, nie posiadał bowiem własnych koszar. Żołnierze mieszkali w fortecznych kazamatach, gospodach, w prywatnych kwaterach.

W 1909 roku władze miejskie oraz władze wojskowe postanowiły rozwiązać ten problem. Wytypowany plac na budowę koszar był podmokłą łąką. Koszary miała wznosić berlińska firma budowlana Hartmann & Schlenzig. Ze swojego zadania firma wywiązała się znakomicie. Wspomagana miejscowymi rzemieślnikami od lutego 1910 do września 1911 roku zbudowała 11 budynków tworzących kompleks koszarowy. Jeszcze jesienią 1911 r. w koszarach zakwaterowany został 3 Batalion 34 Regimentu Fizylierów ze Szczecina, a w okresie późniejszym batalion obrony wybrzeża późniejszy III Oddział Artylerii Morskiej, oraz załogi łodzi torpedowych.

W okresie międzywojennym koszary były rozbudowywane i modernizowane, między innymi stajnie dla koni artyleryjskich zostały przebudowane na garaże. Pomiędzy budynkami znajdował się plac ćwiczeń. Koszary służyły wojskom niemieckim do maja 1945 r. Po II wojnie światowej koszary czasowo użytkowało wojsko polskie. Od 1957 r. do 1992 tj. do czasu opuszczenia Świnoujścia i kraju stacjonowały tu wojska radzieckie. Obecnie poszczególne obiekty eksploatowane są przez jednostki użyteczności publicznej.