Znajdujący się na obrzeżach miasta dawny zespół rzeźni miejskiej składał się z budynków rzeźni, administracji oraz budynku mieszkalnego. Główny obiekt, czyli ubojnia powstał w 1904 r. - jest to typowy, funkcjonalny budynek przemysłowy wzniesiony z czerwonej cegły, częściowo nawiązujący do neogotyku. Na froncie budynku, od strony ul. Fabrycznej zachowały się dwie płaskorzeźby: herb cechu - głowy woła z dwoma skrzyżowanymi toporami oraz płaskorzeźba baranka zmartwychwstałego.

Obiekty te zbudowano na zlecenie miejscowego cechu rzeźniczego. Przed głównym budynkiem rzeźni od strony północnej znajdował się kierat napędzający zimą windę transportującą bryły lodu z miejscowych stawów do miejscowej chłodni, gdy nie było jeszcze agregatów chłodniczych.

Powstały w tym samym czasie budynek mieszkalny nawiązuje do modnego w tamtym okresie budownictwa kolejowego. Z dachem dwuspadowym oraz zdobieniami w formie klinkieru. Budynek ten był mieszkaniem służbowym zarządcy obiektu. Do naszych czasów zachowało się również częściowe ogrodzenie.

Rzeźnia przestała funkcjonować na krótko w styczniu 1945 r. Przez długie lata powojenne służyła mieszkańcom Wołczyna pod zarządem miejscowego GS-u. Budynek mieszkalny był przez długie lata siedzibą miejscowego weterynarza. Ciekawostką związaną z rzeźnią było zgrupowanie na placu przed obiektami żołnierzy Wehrmachtu, który stacjonował tutaj w sierpniu 1939 r. czekając na rozkaz ataku na Polskę.