Krysk to wieś położona nad rzeką Naruszewką w gminie Naruszewo, jednej z dziewięciu gmin w powiecie płońskim województwa mazowieckiego. Swego czasu siedziba rodu Kryskich herbu Prawda, później własność Nakwaskich, Sołtyków, Małowieskich i Karczewskich. Kościół parafialny w Krysku nosi wezwanie świętego Floriana.
Nie ma pewności, co do okresu, w którym erygowano parafię. Wymieniana jest połowa XIII wieku, choć bardziej prawdopodobne jest, iż powstała ona w I połowie wieku XV. Świątynię wzniesiono pod koniec XV stulecia i nadano jej wezwanie: Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i świętego Floriana. Konsekracja miała miejsce ponad 100 lat później w roku 1598.
Popadający w ruinę od czasu ostatniego, III rozbioru Polski kościół, restaurowano dwukrotnie w latach 1850 i 1884, zaś w latach 1906-1907 dokonano jego powiększenia: przedłużono nawę od strony zachdniej, przekształcono wnętrza i dobudowano nową zakrystię. Polichromię wnętrza wykonał w 1967 r. Henryk Domurat z Poznania.
Jest to świątynia późnogotycka oraz - w części zachodniej - neogotycka. Orientowana, wymurowana z cegły w układzie mieszanym z użyciem zendrówki układanej we wzór rombowy, głazów polnych w podmurówce od południa oraz kół młyńskich. Na cegłach znajdują się napisy: Ioannes, Laurentius, Martinus oraz data 1606.
Nawa kościoła pierwotnie dwu-, a od przebudowy z początku XX w. czteroprzęsłowa. Prezbiterium nieco węższe, zamknięte prosto. Wnętrze nakryte jest stropem z fasetą. Bardzo ciekawym jest dla pasjonatów architektury, sklepienie w dawnej zakrystii - krzyżowo-żebrowe, ośmiopolowe, z żebrami spiętymi gładkim zwornikiem, spływającymi na ostrosłupowe wsporniki. Okna zamknięte są ostrołukowo. Na zewnątrz kościół opięty jest dwuuskokowymi szkarpami, pokryty dwuspadowymi, blaszanymi dachami. Na kalenicy wieżyczka na sygnaturkę.
We wnętrzu ołtarz główny neobarokowy z barokowymi rzeźbami świętych. W dwóch ołtarzach bocznych obrazy z 1911 r. (zapewne autorstwa Antoniego Paczkowskiego, sygnatura AP), w lewym - święta Anna nauczająca Maryję, w prawym - święty Stanisław Kostka. Warte wspomnienia są także neogotyckie ambona i chrzcielnica oraz tablica epitafijna z czarnego marmuru Leona Starczewskiego.
Z dawnego cmentarza przykościelnego nie pozostawiono ani jednego, symbolicznego nagrobka. Uwagę przykuwa znajdujący się w pobliżu ściany południowej świątyni pomnik przyrody, jesion wyniosły "Mocarz". Z lewej strony głównej bramy wejściowej prowadzącej do drzwi wejściowych świątyni, dwupoziomowa dzwonnica ceglana, w której zawieszone są trzy - każdy innej wielkości - dzwony. Z drugiej strony kościoła przy elewacji wschodniej neogotycka, ceglana brama złożona z trzech części: furty głównej i dwóch bocznych.