Kierowcy opuszczający Pabianice , kierujący się do Łasku, tuż za mieszkalnymi wysokościowcami zobaczyć mogą po swej lewej ręce, wysoki las. Są to jednak pozory gdyż w rzeczywistości jest to park o niemal stuletniej historii - Park Wolności.

Protokoły Rady Miejskiej z lat 1919-1920 zawierają decyzję o utworzeniu na terenie odkupionym od Niemieckiego Towarzystwa Strzeleckiego, parku miejskiego. Zaznaczyć trzeba, że Towarzystwo Strzeleckie miało długą tradycję gdyż funkcjonowało na tym terenie już od 1853 roku, jako Pabianicer Bűrger Schűtzgűlde, mające charakter kurkowy. Tradycja ta jest powodem dla którego równolegle z oficjalną nazwą funkcjonuje określenie parku jako Strzelnicy.

Prace nad utworzeniem parku trwały dość długo, oddano go do użytku pabianiczan w 1929 r. Park był ogrodzony i pilnowany, a na jego teren prowadziły trzy bramy. Tuż za główną, od strony ulicy Łaskiej znajdowała się całoroczna restauracja a obok niej prezentował się okazały kwiatowy klomb. Utworzono cztery stawy w tym dwa zarybiono. Przy alejkach ustawiono ławki a gdzieniegdzie altanki. Stworzono również cztery korty tenisowe. Park służył do spacerów a także organizowano na jego terenie liczne imprezy.

Okres okupacji to czas gdy park służył wyłącznie Niemcom. Po wyzwoleniu park powrócił do dawnych funkcji, ale utrzymywany był jakby z mniejszą starannością. Wprawdzie w latach 70. XX wieku poddano Park modernizacji, powstał amfiteatr i „ścieżka zdrowia”, wyasfaltowano ścieżki, przywrócono działanie restauracji ale dziś mamy do czynienia z parkiem mocno wyeksploatowanym i jego urok polega głównie na niczym nieskażonej, nieomal leśnej roślinności.

Spacerując po alejkach podziwiać możemy okazy drzew z których wiele ma rozmiary pomnikowe. Spotkać możemy dęby czerwone i szypułkowe, robinie akacjowe, 10 gatunków drzew iglastych w tym grupę daglezji , pomnikowe lipy drobnolistne, jesiony wyniosłe, olsze czarne a najpotężniejszy jest okaz wiązu szypułkowego o obwodzie 320 cm.