Przekraczając w Budzie Ruskiej most na Czarnej Hańczy, szlak papieski wkracza w obszar Wigierskiego Parku Narodowego. Uważny wędrowiec dostrzeże, że w okolicy występują dwa typy krajobrazu. Zanim szlak osiągnął ścianę lasu, teren cechowała urozmaicona pagórkowata rzeźba. To dzieło lądolodu ostatniego zlodowacenia jakie wystąpiło na naszych ziemiach. Ku południowi pagórki ustępują płaskiej równinie zwanej polem sandrowym, którą utworzyły wody topniejącego lądolodu. To tu rozpościera się Puszcza Augustowska. Granica między tak różnymi krajobrazami to linia, na której zatrzymało się niegdyś czoło skandynawskiego lądolodu.

62% powierzchni parku narodowego stanowią sosnowo-świerkowe lasy, jednak jego największym walorem są wody – jezioro Wigry oraz rzeka Czarna Hańcza.