Ulica Noakowskiego jest jedną z arterii wybiegających gwiaździście z Placu Politechniki. Po jednej jej stronie znajduje się kompleks budynków dydaktycznych Politechniki Warszawskiej, drugą zaś zajmują czynszowe kamienice. Tereny przy Noakowskiego, wcześniej będącej częścią ulicy Polnej, należały na przełomie XIX i XX stulecia do bogatej rodziny żydowskiej Oppenheimów. W 1905 r. Aron Oppenheim zdecydował się na ich podział na budowlane działki. Do I wojny światowej powstały na nich okazałe i nowoczesne wówczas kamienice czynszowe.

Jedną z eleganckich czynszówek możemy zobaczyć pod numerem 10. Ukończona około 1912 r. była wyróżniającym się warszawskim budynkiem. Modernistyczny obiekt o ośmiu kondygnacjach składał się z frontowego budynku i zespołu oficyn otaczających trzy wewnętrzne podwórza. W fasadzie frontowej umieszczono trzy wykusze, z których dwa zewnętrzne zwieńczyły na wysokości siódmego piętra duże balkony nakryte daszkami wspartymi na kolumnach. Elewacje ozdobiły delikatne detale sztukatorskie. Kamienica pozostawała własnością Arona Oppenheima, a po jego śmierci do spadkobierców z rodzin Oppenheimów i Regirerów.

Po II wojnie światowej budynek został znacjonalizowany. Kamienica Arona Oppenheima została wpisano do rejestru zabytków 1 lipca 1965 r. decyzją 778-A, a w ewidencji NID nosi identyfikator 625913.