W Ustianowej dużej rozciągniętej wsi bieszczadzkiej, położonej na wysokości 450 - 470 m n.p.m. w latach 1933 -1939 funkcjonowała znana nie tylko w Polsce ale i w Europie, wojskowa szkoła szybowcowa. Początek jej założenia poprzedziła wyprawa Dęblińskiej Samodzielnej Sekcji Szybowcowej, która jesienią 1932 r. wyruszyła w rejon Ustianowej między innymi celem rozeznania warunków lotnych w tym rejonie. Ośrodek szkoleniowy stale się rozrastał i od 1936 r. składał się z Ustjanowej Centralnej (Wojskowy Obóz Szybowcowy) – naprzeciw stacji kolejowej „Ustjanowa – Lotnisko”, Żukowa (Lotnisko Szybowcowe na Holicy), oraz lotniska Równia i Gromadzynia, gdzie stały 2 drewniane hangary. Organizowano tutaj nie tylko kursy pilotażu ale również krajowe zawody szybowcowe.
Na początku II wojny światowej, już 11.09.1939 r. szybowisko należące do Aeroklubu Lwowskiego zajęli Niemcy, majątek w tym szybowce wywieźli do Rzeszy a obiekty stałe zniszczyli. Niemal od początku wojny instruktorzy i uczniowie szkoły szybowcowej, już jako piloci walczyli z niemieckim lotnictwem. Po klęsce wrześniowej kontynuowali walkę w lotnictwie brytyjskim w dywizjonach myśliwskich i bombowych.
7.09.1969 r. w Ustianowej został odsłonięty pomnik poświecony lotnikom, wychowankom szkoły szybowcowej, którzy stracili życie na frontach II wojny światowej. Pomnik usytuowany jest na stoku Małego Króla nad dużą obwodnicą bieszczadzką. Został wykonany wg projektu Marii i Łukasza Jaraszyńskich.
Składa się z wysokiej prostokątnej ściany wykonanej z odłamków skalnych oraz dwóch płatów szybowca PZL M3 Pliszka 60, pierwszego w Polsce szybowca konstrukcji całkowicie metalowej. Na tablicy pamiątkowej umieszczonej u podnóża pomnika umieszczony został napis o treści "WYCHOWANKOM SZKOŁY SZYBOWCOWEJ W USTIANOWEJ POLEGŁYM NA FRONTACH II WOJNY ŚWIATOWEJ W LATACH 1939-1945 W WALCE Z FASZYZMEM. W 50-LECIE POWSTANIA POLSKIEGO LOTNICTWA SPORTOWEGO I 30-LECIA WYBUCHU II WOJNY ŚWIATOWEJ – AEROKLUBY I SPOŁECZEŃSTWO ZIEMI RZESZOWSKIEJ".