Koniec XVIII i XIXw. zarówno w Bielsku, jak i Białej był czasem zasadniczych przemian. Z prowincjonalnych ośrodków cechowych rzemiosła, przekształciły się w dynamicznie rozwijające się, pretendujące do rangi ważnych europejskich miast przemysłowych. Wynikająca z wydanego przez cesarza austriackiego Józefa II 15 grudnia 1781r. Patentu Tolerancyjnego liberalizacja podejścia do wyznania mojżeszowego spowodowała znaczny napływ szykanowanych w innych regionach wyznawców. Patent zezwalał na zakładanie manufaktur i fabryk oraz pracę w rzemiośle i wolnych zawodach, a także nakazywał Żydom uczenia się języka niemieckiego, co zbliżało ich do niemieckiej kultury i pozwalało na asymilację z lokalną ludnością.
Wraz z rozwojem branży włókienniczej oraz znacznym postępem technicznym, kwalifikacje napływowej ludności nie wystarczały do zaspokojenia potrzeb rozwijającego się przemysłu włókienniczego. W XIX wieku zaczęły powstawać podnoszące kwalifikacje pracowników szkoły. Pierwszą była założona w 1865r. w Bielsku prywatna szkoła mistrzów tkackich. Pod kierunkiem absolwenta szkoły tkackiej w Reichenbergu, Rudolfa Suchego, kilkunastu młodych tkaczy w godzinach wieczornych, na własny koszt podnosiło wiedzę na zorganizowanym kursie zawodowym.
Pomysł, jako trafiony, zainteresował lokalnych fabrykantów. Przyjęli patronat nad szkołą współfinansując jednocześnie jej potrzeby. W 1874r.- dotychczas prywatna - została przejęta przez austriackie Ministerstwo Przemysłu i Handlu, które przekształciło ją państwową Miejską Szkołą Tkacką, później w Państwową Szkołę Przemysłową. Początkowo siedzibą był neorenesansowym gmach szkolny tzw. K. k. Staatsgewerbeschule (Gmach Szkół Średnich ) przy ul. Słowackiego.
Ciągle rosnące potrzeby spowodowały, że w latach 1910-1912 w wydzielonym kwartale obecnych ulic Sixta, Krasińskiego, Słowackiego i Piastowskiej, według projektu wiedeńskiego architekta Ernsta Lindnera zbudowano kompleks zabudowań, gdzie w 1912 przeniesiono nauczanie. Bielsko uzyskało kształcącą poszukiwanych na całym świecie fachowców, jedną z najlepiej wyposażonych w całej Monarchii Austro- Węgierskiej szkół zawodowych.
Nastąpił trudny okres I wojny światowej. Szkołę zamieniono w szpital wojskowy. Następujące w okresie międzywojennym konflikty narodowościowe i strajki przeciwko polityce germanizacyjnej doprowadziły do zmiany dyrekcji na polską i całkowitej likwidacji klas niemieckich. Stało się to początkiem „polskiej przemysłówki”.
Trudności z naborem polskiej kadry nauczycielskiej o odpowiednich kwalifikacjach nie odbiły się na poziomie nauczania. Mimo wszystko utrzymywano bardzo wysoki poziom nauczania. Prowadzona na poziomie politechnicznym szkoła spełniała zasadniczo rolę wyższej uczelni, a jej absolwenci cieszyli się bardzo dobrą opinią i byli rozchwytywani przez przemysł.
Potwierdzającą to ciekawostką jest fakt, że w latach 1933-1934 pod kierunkiem jednego z nauczycieli szkoły uczniowie w warsztatach szkolnych wykonali pierwszy w Bielsku szybowiec „Skaut” konstrukcji Wacława Czerwińskiego. W dniu 3 września 1939r. okupant niemiecki przekształcił PSP we Włókienniczą Szkołę Zawodową dla Niemców i volksdeutschów. Polacy nie mieli do niej wstępu. W czasie II wojny światowej kształcono tu wyłącznie kadry na potrzeby przemysłu III Rzeszy.
Po wyzwoleniu Bielska, w dniu 16 kwietnia 1945r. wznowiono działalność i odbył się pierwszy nabór kandydatów do otwartej PSP. Pierwszy powojennym rocznik zaangażowano w dużej mierze w odbudowę uczelni. Początkowo naukę prowadzono w budynkach prywatnych. W dniu 12 października 1946r. nastąpiło otwarcie własnych pomieszczeń co znacznie poprawiło warunki nauczania. Niestety, wprowadzająca nowy system oświaty ustawa oświatowa z dnia 01 września 1950r. doprowadziła do likwidacji Państwowej Szkoły Przemysłowej jej rolę powierzając Technikum Włókienniczemu co znacznie obniżyło rangę szkoły.
Po blisko 50 latach, nadając nazwę Bielska Szkoła Przemysłowa postanowiono przywrócić miniony charakter „przemysłówce”. Z żalem trzeba przyznać, że sam powrót do nazwy to za mało, aby naprawić to co zepsuto.