W przeciwieństwie do katolików w większości miejscowości ludność wyznania ewangelickiego chowała zmarłych przy swoich miejscowościach. Protestanckie miejsca wiecznego spoczynku często znajdowały się w lasach i miały charakter cmentarzy leśnych. Zakładane były również wśród zadrzewionych pól czy pagórkach. Było to związane z okresem kontrreformacji, kiedy to prześladowana ludność wyznania ewangelickiego pozbawiona wolności religijnej zmuszona była do prowadzenia swoich praktyk religijnych w ukryciu, np. w lasach.

Cmentarz w Grabownicy Milickiej założony został nieopodal wsi, na polach wśród kępy drzew. Powstał w drugiej połowie XIX wieku. Znajduje się tutaj kilkadziesiąt zaniedbanych nagrobków pojedynczych oraz rodzinnych. Nagrobki rodzinne wyróżniają się metalowymi, ozdobnymi ogrodzeniami. Najstarszy zachowany nagrobek na tym cmentarzu - Johanna i Beate Straussów - pochodzi z 1871 roku.