Historia wołczyńskiej drożdżowni ściśle, wiąże się z otwarciem w listopadzie 1868 roku ostatniego odcinka linii kolejowej tzw. Kolei Prawobrzeżnej Odry, która wiodła przez Kalety, Lubliniec, Kluczbork, Oleśnicę, aż do dzisiejszej stacji Wrocław Mikołajów. W drugiej połowie XIX wieku, kolej stała się motorem napędowym śląskich miast i miasteczek. To największe w historii regionu ożywienie przemysłowe, nie ominęło również Wołczyna. Jeszcze w tym wieku w mieście powstają dwa tartaki, młyn, mleczarnia i browar parowy, fabryka wyrobów glinianych, zakład kołodziejski roszarnia lnu i konopi oraz drożdżownia ze słodownią. Ze wszystkich wymienionych zakładów do dzisiaj funkcjonuje tylko fabryka drożdży.

Nowa fabryka powstała obok mleczarni parowej, zlokalizowanej niedaleko dworca kolejowego. Wzniesiono ją w latach 1890–1893, założyła ją firma Mahlich&Mucke. Oprócz fabryki drożdży istniała również gorzelnia. Rok później, następuje rozbudowa zakładu. Potężny zespół produkcyjny przetrwał do 1945 roku, kiedy do miasta wkroczyła Armia Czerwona. Zniszczeniu, bądź dewastacji uległo ok. 40% zabudowy miasta. Zniszczenia dotknęły również drożdżowni, skąd wywieziono część maszyn produkcyjnych na wschód. Pomocna w tym była zapewne duża bocznica kolejowa, która istnieje na terenie fabryki.

Z ofensywą żołnierzy Armii Czerwonej na Wołczyn, wiąże się również nie potwierdzona anegdota, która mówi o tym, iż wszyscy polegli żołnierze, którzy zginęli w niemieckim i wyludnionym wówczas Konstadt, utopili się w kotłach ze spirytusem, zlokalizowanych na terenie drożdżowni. Czy było tak naprawdę, nie wiadomo, ale wiadomo, że pochowano ich w Rynku i zbudowano na ich cześć pomnik z gipsowym „krasnoarmiejcem”.

Po wojnie nastąpiła nacjonalizacja wszystkich zakładów przemysłowych w mieście. Drożdżownia obok zakładów lniarskich, ośrodka maszynowego, huty szkła i tartaku stała się największym pracodawcą w regionie. W 1950 roku zakład przyjmuje nazwę Państwowa Drożdżownia i Gorzelnia w Wołczynie, a już od 1973 roku funkcjonuje pod nazwą Śląska Fabryka Drożdży „Polmos”. Od 1994 roku przy fabryce uruchomiono nową wytwórnie wódek, co sprawiło kolejną zmianę nazwy firmy na Śląską Fabrykę Drożdży i Wódek „Polmos”. Pod koniec lat 90- tych zakład zostaje sprywatyzowany. Fabryka drożdży przechodzi w ręce francuskiego koncernu „Lessafre”, który do dziś jest właścicielem obiektu i zatrudnia ok. 300 osób. Kluczowym produktem krajowym, który wytwarza firma są „drożdże babuni’, natomiast pozostałe eksportuje do innych krajów europejskich.

Aktualnie jest to najstarsza czynna drożdżownia w Polsce. Drożdże produkuje się również w Maszewie na Pomorzu oraz w podwarszawskim Józefowie. Do niedawna podobne fabryki istniały w Kętrzynie, Krakowie, Tczewie, Lublinie i Niechcicach pod Łodzią. Poprzez modernizację starych i nowych obiektów, fabryka należy do najnowocześniejszych tego typu zakładów w Europie.

Teren fabryki dzieli się na starą i nową. W starej części zachowały się budynki produkcyjne, budynek byłej wagi, dawny budynek mieszkalny robotników oraz ciekawa klasycystyczna siedziba dyrekcji firmy. Oczywiście można je zobaczyć tylko z zewnątrz. Oprócz samych budynków fabryki, interesujący i na swój sposób specyficzny dla gości odwiedzających Wołczyn, jest również zapach drożdży, który chyba na stałe wkomponował się w historię miasteczka.