Spora sołecka wieś o średniowiecznym rodowodzie położona nad spływającą do Odry rzeką Słubią. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1335 r. w związku ze znajdującym się tutaj młynem Nikolausa Albusa. Kolejna pisemna informacja pojawiła się rok później - teren był własnością Stolza a osada opustoszała. Przez dwa wieki, podzielona pomiędzy kilka rodów wielokrotnie zmieniała właścicieli, by pod koniec XVI w. trafić – jako całość – do domeny w Cedyni. Mieszkańców przybywało, wybudowano świątynię, dwór myśliwski margrabiego, młyn wodny, tartak, kuźnię...

W 1822 r. wybuchł potężny pożar, który strawił niemal całą zabudowę łącznie z kościołem. Nowe wolnostojące chałupy stawiano głównie w konstrukcji ryglowej. Pod koniec XIX w. zaczęto tu nawet budować domy o charakterze letniskowym. Mimo zniszczeń jakie powstały w związku z działaniami wojennymi wiosną 1945 r. (forsowanie Odry), wieś zachowała czytelny układ wielodrożnicowy oraz kilkanaście pięknych dziewiętnastowiecznych budynków. Są wśród nich chałupy szachulcowe i szachulcowo-murowane, są stare stodoły, dawna plebania i murowany budynek szkoły. Wiele z nich wpisano do rejestru zabytków oraz do gminnej ewidencji tychże.

Ładne, ciekawe architektonicznie domy ozdobione zabytkową stolarką, otoczone zadbanymi ogródkami zwracają uwagę podróżujących główną ulicą Starych Łysogórek (DW 126 Siekierki- Mieszkowice) warto jednak zatrzymać się tu na jakiś czas i pospacerować. Wieś jest położona bardzo malowniczo. Wiele gospodarstw trudni się agroturystyką, więc i ze znalezieniem noclegu nie powinno być trudności. W dodatku położona dogodnie przy głównej drodze i – co ważne - czynna przez cały rok restauracja „Odra” nakarmi smacznie i niedrogo. Stare Łysogórki zapraszają.