Krakowskie Przedmieście to dziś reprezentacyjna ulica Warszawy. Powstała w miejscu przedmieścia, które zaczęło tworzyć się w XIV w. za Bramą Krakowską. W połowie XV w. wzniesiony został na nim kościół bernardynów. Od zakonu miejsce to nazwano Przedmieściem lub Placem Bernardyńskim. Ulica zyskała na znaczeniu w XVII i XVIII w. Przebudowano ją w końcowych latach XIX i na początku XX w. Zniszczona w czasie powstania warszawskiego odbudowana została w latach 50. XX w.

Pierwotną zabudowę Krakowskiego Przedmieścia stanowiły drewniane domy osiedlających się tutaj rzemieślników. Wraz ze wzrostem zamożności mieszkańców nietrwałe budynki zaczęły zastępować murowane kamieniczki. Początkowo niewielkie budynki z upływem czasu łączono i rozbudowywano. W XVIII w. wiele z nich miało już reprezentacyjny charakter. W końcowych latach XIX stulecia wiele z nich otrzymało bogaty wystrój sztukatorski.

Pod dzisiejszym numerem 71 na Krakowskim Przedmieściu w 1669 r. złotnik Mikołaj Miklasz zbudował niewielką kamieniczkę, a w 1700 dostawił do niej swój dom Szczepan Pieskiewicz. Budynki te zastąpiła w 1743 r. kamienica należąca do siodlarza Cymbaura, od którego nazwiska budynek otrzymał swoje miano. W następnych dwustu latach kamienica poddawana przebudowom należała do wielu właścicieli. W okresie międzywojennym Pallotyni prowadzili tu swoje wydawnictwo. Po wojennych zniszczeniach zrekonstruowano kamienicę według opracowania architekta Teodora Burschego w latach 1950-1951.

Kamienica Cymbaurowska, nosząca także adres Kozia 48, została wpisana na listę zabytków 1 lipca 1965 r. decyzją nr 231.