Jest to jedyna śluza Kanału Augustowskiego nieplanowana wstępnie w oryginalnym projekcie budowy przez Ignacego Prądzyńskiego, lecz niezbędna jako uzupełnienie systemu ze względu na wysoki poziom wód i duże spiętrzenie podczas przyboru powodujące zalewanie okolicznych terenów oraz niszczenie urządzeń hydrotechnicznych obiektu.

Wybudowana została w latach 1837-1838 przez inżyniera Jakuba Szeffera. Położona jest na 74,4 km kanału i jest trzynastą śluzą, licząc od strony Biebrzy. Długość jej komory to 45,35 m, a szerokość 6,08 m. Niweluje różnicę poziomu 1,72 m. Na kanale bocznym znajduje się murowany jaz zastawkowy.

Niestety oryginalna budowla została bardzo zniszczona i stała w ruinie przez długie lata. Dopiero współczesny generalny remont przywrócił jej świetność. Oddana została do użytku 29 kwietnia 2014 roku i pozwala na swobodne przepłynięcie w kierunku granicy wodnej z Białorusią.

Niedaleko śluzy, na wzgórzu stoi zachowany w oryginale z czasów budowy kanału dom mieszkalny śluzowego z XIX wieku. Obok, ze wzgórza rozpościera się piękny widok na opisywany powyżej obiekt, świadczący o fenomenalnej myśli technicznej polskich inżynierów XIX wieku, oraz staw i zarastające starorzecze Czarnej Hańczy. Irena i Wojciech Baturowie w swoim przewodniku „Po Ziemi Augustowskiej” informują, że w miejscu wybudowanej śluzy już od 1782 roku stał należący do skarbu litewskiego tartak poruszany kołem wodnym i od niego pochodzi nazwa obiektu.