Łomianki są podwarszawskim miastem położonym przy drodze łączącej stolicę z Gdańskiem. Miejscowość prawa miejskie otrzymała w 1989 r., ale osadnictwo w tym miejscu ma kilkusetletnią historię.

Pierwsi stali osadnicy pojawili się na tym trudnym, zalewowym terenie nad Wisłą w X-XI w. W XV w. rozwijała się wieś Kiełpin należąca do rodu Kiełpińskich pieczętujących się herbem Rogala. Równocześnie na terenie dóbr kiełpińskich rozwijały się inne wsie, w tym Młociny oraz Buraków będący miastem w okresie 1636-1656. W XVIII w., gdy właścicielami dóbr byli Henryk von Brühl i Jerzy Fryderyk Poths, zaproponowano niemieckim osadnikom zagospodarowanie nieużytków. Nowi mieszkańcy osiedlili się głównie we wsiach Łomianki Górne i Dolne.

Niemieccy osadnicy stanowili na początku XX w. znaczny odsetek ludności Łomianek Dolnych i Łomianek Górnych przemianowanych z czasem na Dąbrowę Zachodnią. Większość z nich była wiernymi kościoła ewangelicko-augsburskiego. Posiadali oni w Dąbrowie Zachodniej drewnianą kaplicę będącą filią zboru w Nowym Dworze Mazowieckim. Przy kaplicy funkcjonowała także szkoła. Obok kaplicy utworzono w początkach XX w. niewielki cmentarz. Spoczywali na nim ewangelicy z Dąbrowy Zachodniej i okolic.

Po zmianach, jakie nastąpiły po 1945 r., znacznie zmniejszyła się liczba ewangelików w Dąbrowie Zachodniej i Łomiankach Dolnych. Dziś nie istnieje już wspomniana kaplica ze szkołą. Nekropolia leżąca przy dzisiejszej ulicy Szpitalnej z latami niszczała. W 1996 r. staraniem władz Miasta i Gminy Łomianki jej teren uporządkowano i ogrodzono. W 2012 r. Stowarzyszenie „Nasze Łomianki” ufundowało tablicę opisującą historię tutejszych ewangelików i ich cmentarza.