7. Pułk Strzelców Konnych Wielkopolskich był oddziałem kawalerii Wojska Polskiego z okresu II Rzeczypospolitej. Wchodził w skład Wielkopolskiej Brygady Kawalerii, z którą przebył szlak bojowy we wrześniu 1939 r.

Pierwsze walki z Niemcami strzelcy stoczyli nad Notecią w dniu 3 września. Po przejściu w okolice Łodzi walczyli pod Wolą Zbrożkową koło Głowna. W następnych dniach września pułk przemieścił się w kierunku Nowego Dworu Mazowieckiego, tocząc z Niemcami kilka potyczek. Ostatecznie żołnierze z Wielkopolski uczestniczyli w obronie Warszawy. Broń złożyli 29 września na terenie Łazienek Królewskich. Pułk został w tym dniu rozformowany.

W wojnie obronnej 1939 r. oraz pozostałych wojennych latach wielu żołnierzy 7. Pułku Strzelców Konnych poległo. Ich ciała spoczywają w różnych miejscach. Aby uczcić ich pamięć, w stolicy Wielkopolski wzniesiono pomnik. Ustawiono go w 1961 r. na terenie Cmentarza Garnizonowego na stokach Cytadeli. Autorem pomnika wzorowanego na egipskich grobowcach mastabach był Jan Jakób. Na szczycie monumentu umieszczono odznakę pułkową, a we wnęce u podstawy krzyż Virtutti Militari, którym pułk strzelców odznaczono za kampanię wrześniową. Pomnik na Cytadeli jest jednocześnie symbliczną mogiłą poległych.