Stan higieny w wielu miastach na ziemiach polskich jeszcze na początku XIX wieku pozostawał na niskim poziomie. Brak urządzeń sanitarnych, sieci wodociągowej i kanalizacyjnej był przyczyną szerzących się chorób. Podobna sytuacja miała miejsce w Poznaniu. W pierwszych latach XIX wieku podjęto inicjatywę budowy szpitala miejskiego. Zamysł zrealizowano w 1823 r. otwierając lecznicę w dawnych budynkach klasztoru bernardynek. Środki finansowe na utworzenie szpitala pochodziły ze składek społecznych, a ich zbiórce patronowała żona namiestnika Wielkiego Księstwa Poznańskiego Antoniego Henryka Radziwiłła księżna Ludwika. Kierowanie placówką oraz opiekę nad chorymi powierzono Siostrom Miłosierdzia.

Nowo otwarty w 1823 r. szpital przy ulicy Długiej już w następnym roku został rozbudowany. Wzniesiono wówczas skrzydło wschodnie od strony ulicy Garbary. Kiedy w pierwszych latach niepodległości utworzono tu Klinikę Chirurgii Wydziału Chirurgicznego Uniwersytetu Poznańskiego niezbędna stała się rozbudowa obiektów. Projekt rozbudowy opracował architekt Stefan Cybichowski, który kompleksowi nadał neoklasycystyczną formę. Inwestycja prowadzona była w latach 1925-1932. Ostatnie skrzydło szpitala powstało w czasie niemieckiej okupacji.

Budynki przy ulicy Długiej mieszczą do dziś Szpital Kliniczny Przemienienia Pańskiego.