Na terenie poznańskiego osiedla Łazarz znajduje się licząca siedem kwartałów zabudowa dawnej dzielnicy Johow-Gelände. Dzielnica ta powstawała od 1902 r. na terenie ograniczonym dzisiejszymi ulicami Matejki, Wyspiańskiego, Ułańską oraz Grottgera. Na pomysł jej utworzenia wpadł niemiecki architekt Max Johow. Dzielnica według jego koncepcji miał być wówczas najbardziej luksusowym miejscem zamieszkania w Poznaniu. Do swojego projektu przekonał innego doskonałego architekta Emila Asmusa. Z ich desek kreślarskich pochodziło kilkanaście projektów wspaniałych kamienic o historyzujących cechach. Poza wspomnianymi autorami zabudowy dzielnicy byli inni świetni architekci poznańscy Oscar Hoffmann, Max Bielle, Karl Roskam oraz Franciszek Rotnicki.

Pierwszy okres powstawania osiedla Johowa trwał do I wojny światowej. Drugi etap, przypadający na dwudziestolecie międzywojenne, przyniósł dalszy rozwój zabudowy z dominującą wówczas architekturą modernistyczną. Powojenne losy dzielnicy Johowa to niestety degradacja wielu budynków spowodowana brakiem remontów czy nieprzemyślanymi przebudowami. Dopiero u schyłku XX stulecia rozpoczęto ich rewitalizację.

Do najciekawszych kamienic dzielnicy Johowa, wpisanych wraz z całym założeniem do rejestru zabytków, należy budynek przy ulicy Chełmońskiego 22. Obiekt zaprojektowany przez architekta Karla Roskama powstał w latach 1905-1906. Trzypiętrowa kamienica otrzymała bogaty, secesyjny wystrój, który zachował się do chwili obecnej. Najokazalej prezentuje się ryzalit umieszczony od strony ulicy, biegnący na całej wysokości budynku, zwieńczony neobarokowym szczytem.