Jeszcze w początkach XX wieku w wielu miastach Polski poziom higieny pozostawał na niskim poziomie. Brakowało odpowiedniej infrastruktury, jak i świadomości mieszkańców. Taki stan rzeczy był przyczyną wielu epidemii chorób, które utrzymywał śmiertelność na wysokim poziomie. Podobna sytuacja miała miejsce w Piasecznie, prowincjonalnym wówczas mazowieckim miasteczku. Zmiany w tym zakresie nastąpiły w dwudziestoleciu międzywojennym. Kiedy po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w 1918 r. nowym burmistrzem Piaseczna został farmaceuta Wacław Kaun zapoczątkowany został w mieście proces zmian. Nowy włodarz zainicjował projekt budowy ogólnodostępnej miejskiej łaźni.

Obiekt przy ulicy Sierakowskiego ukończono w 1924 r. Budynek otrzymał neorenesansową formę i mieścił zespół kabin kąpielowych z wannami. W czasie II wojny światowej przez łaźnię wykorzystywaną przez hitlerowców przewinęło się kilka tysięcy Żydów piaseczyńskiego getta. To tutaj kompletowano grupy przed transportem do warszawskiego getta. Po wojnie łaźnia działała do lat siedemdziesiątych. Zaniedbany budynek rozebrano i zrekonstruowano na podstawie dawnego wyglądu. Obiekt przystosowano na potrzeby przedszkola mieszczącego się nim po dzień dzisiejszy. Na budynku umieszczono tablicę przybliżającą jego historię.