Po zajęciu Warszawy w 1939 r. Niemcy planowali wyizolowanie społeczności żydowskiej zamieszkującej miasto. Dla realizacji tego celu wytyczono obszar liczący około 3 km kw., który miał stać się gettem. W kwietniu 1940 r. zaczęto budowę murów oddzielających żydowską dzielnicę od aryjskiej części miasta. Po zakończeniu prac getto oficjalnie powołano w październiku 1940 r., a zamknięto je 16 listopada tego samego roku.

Komunikacja mieszkańców getta z pozostałą częścią miasta odbywała się początkowo przez 22 bramy, które z biegiem czasu likwidowano. W grudniu 1941 r. Niemcy wydzielili dla swoich potrzeb część getta przy ulicach Żelaznej i Wroniej. W wyniku tego podziału powstały dwie żydowskie enklawy – małe i duże getto. Aby zapewnić komunikację między nimi, zbudowano cztery przejścia nad ulicami granicznymi.

W styczniu 1942 r. wzniesiono największe przejście pomiędzy dużym i małym gettem. Znalazło się ono przy ulicy Chmielnej, w pobliżu ulicy Żelaznej. Drewniana kładka miała wysokość dwóch pięter, a prowadziły na nią po obu stronach ulicy schody liczące pięćdziesiąt stopni. Przejście nad Chmielną funkcjonowało do likwidacji dzielnicy żydowskiej w 1943 r.

Istnienie przejścia nad Chmielną upamiętniał mural o tytule „Tu była kładka”, a obecnie niepowtarzalna instalacja określana nazwą „Kładka pamięci”. Oryginalny pomnik powstał na podstawie projektu Tomasza Tusch-Leca. Tworzą go dwie pary wysokich słupów. Pomiędzy nimi biegną symbolizujące kładkę światłowody. W słupach zainstalowano wizjery, przez które można oglądać zdjęcia przedstawiające sceny z życia getta.