Ulica Jana Henryka Dąbrowskiego, biegnąca od centrum miasta w kierunku zachodnim, uważana jest za najdłuższą arterię Poznania. Licząca dziś ponad 8 kilometrów ulica zaczęła powstawać w 1828 r. i była wówczas drogą pocztową, którą kursowały pojazdy pocztowe do Berlina. Według niemieckiej nomenklatury nazywano ją Berliner Chausse (Szosą Berlińską). Kiedy w 1900 r. Jeżyce stały się oficjalnie częścią Poznania, jej nazwę zmieniono na Grosse Berlinerstrasse. Od tego czasu ulica stała się miejscem lokowania reprezentacyjnych kamienic mieszkalnych oraz ciągiem usługowo-handlowym. Piękne domy, które tutaj powstały, zaprojektowali uznani poznańscy architekci z Hermannem Böhmerem, Paulem Preulem i Maxem Biele na czele.

Jedną z najpiękniejszych kamienic zaprojektowanych przez Maxa Bielego jest narożny budynek u zbiegu ulicy J. H. Dąbrowskiego z ulicą Bolesława Prusa. Wzniesiony w 1904 r. obiekt jest sztandarową realizacją architekta tworzącego w konwencji secesji wiedeńskiej, odwołującej się do prostych brył i wyraźnych podziałów elewacji. Kamienicę charakteryzuje delikatny detal neobarokowy będący wykończeniem szczytów fasad. Narożnik kamienicy przypomina zamkową wieżę, którą wieńczy niewielka sygnaturka. Na uwagę zasługuje również ozdobny portal z wejściem do kamienicy.