Znajduje się na Rynku Starego Miasta pod nr 26. Na posesji narożnej, pierwszej od "Kamiennych Schodków", w połowie XVII w. znajdowały się dwie kamienice: Orłowska (Jerzego Orłowskiego) i Walterowska (Kacpra Waltera). Pierwszy był ławnikiem, drugi rajcą. W kamienicy Orłowskiego kwaterował w czasie Sejmów biskup łucki, a w kamienicy Waltera biskup chełmski, obaj zasiadający w Senacie Rzeczypospolitej. W 1669 r. obie kamienice były już własnością Kacpra Waltera. W połowie XVIII w.: Zieleniewicza i Jędrzejowiczów.

W drugiej połowie tego samego stulecia zostały połączone i od tej pory funkcjonowały jako jedna kamienica pod jednym numerem, jako własność „sławetnego” Preysa. Po nim była w posiadaniu: Collena, Mściwojewskiego i Zaszczyńskiego.

W czasie powstania warszawskiego kamienica została zburzona. Odbudowano ją w latach 1952-53 wg projektu Teodora Burszego. Fronton ozdobiono sgraffitowym ornamentem roślinnym, umieszczonym pod oknami pierwszego piętra, wykonanym przez Halinę i Leona Michalskich.

Od wielu lat na parterze ma w niej swoją siedzibę restauracja (wcześniej kawiarnia) „Kamienne Schodki”. Jej wnętrze zdobią malowidła ścienne: panorama Starej Warszawy wg dawnego sztychu na jednej i Warszawa dzisiejsza z sylwetką Pałacu Kultury i Nauki na drugiej ścianie.