Bieżanów to była jedna z najstarszych wiosek w okolicy Krakowa. Pierwszą wzmiankę o niej mamy z roku 1212, kiedy to została zakończona kłótnia rodzinna o tę własność. Helena, która ostatecznie została właścicielką, przekazała wieś Kapitule Krakowskiej i aż do zaborów Bieżanów był źródłem dochodu (dobrami stołowymi ) dla poszczególnych kanoników. Powstał tu folwark, z czasem zbudowano dwór (XV w), a miejscowa ludność pracowała na potrzeby Kapituły, ale także dorabiano sobie przewożeniem wozami soli z kopalni do portu solnego nad Wisłą.

W XV w został wybudowany kościół i utworzono parafię. W 1772 r dobra bieżanowskie przeszły na własność Austriackiego Funduszu Religijnego i zostały początkowo wydzierżawione, a następnie podarowane jako odszkodowanie hr Dzieduszyckiemu. Właściciele zmieniali się kilkakrotnie, a pod koniec XIX w został nim Karol Czecz de Lindenwald, który postanowił z rolniczej wsi zamienić ją na przemysłową. To tu powstała drożdżownia, która przez sto lat dawała zatrudnienie bieżanowianom. Dzięki społecznikom takim jak sam właściciel oraz ks Osuchowski, ks Kufel i organista Jakub Jamka, wieś z bardzo zacofanej zmieniła się w postępową.

Początkowo walczono z pijaństwem, brakiem oświaty, następnie utworzono chór włościański, który znany był w Krakowie i także za granicą. Śpiewał repertuar nie tylko religijny, ale i patriotyczny. Utworzono Kółko Rolnicze, Kurs Gospodarstwa Domowego, Ochotniczą Straż Pożarną, Spółdzielnię Mleczarską. Wielkim wydarzeniem była budowa linii kolejowej przechodzącej przez wieś, to wydarzenie zbliżyło jej mieszkańców do Krakowa.

W czasie wojny część wsi włączono do miasta, a pozostała część została połączona z Krakowem w r. 1972. Na gruntach dworskich i bieżanowian w latach 80-tych zbudowano osiedle Bieżanów Nowy. Centrum zaś dawnej wsi nazywamy Bieżanowem Starym.