Do początku XIX wieku cmentarze znajdowały się najczęściej przy kościołach. Władze pruskie po wojnach napoleońskich nakazały grzebanie zmarłych na cmentarzach położonych dalej od miast. W latach 1817-1819 władze miejskie Chodzieży toczyły rozmowy z państwowymi w sprawie przydziału ziemi na utworzenie nowych cmentarzy. Parafie ewangelicka i katolicka otrzymały teren przy obecnej ulicy Władysława Jagiełły i powstały na nim obok siebie dwa cmentarze.

Na cmentarzu ewangelickim pierwsze pochówki zaczęły się w 1818 r. Według spisu ludności w 1816 r. w Chodzieży liczba mieszkańców wynosiła 2030. Najwięcej było ludności żydowskiej - 724 , następnie ewangelików - 673, a deklarujących się jako katolicy było 633 mieszkańców. Należy zaznaczyć, że wbrew potocznemu rozumieniu, nie można identyfikować katolików z Polakami, a ewangelików z Niemcami. W Chodzieży mieszkała bowiem spora grupa Niemców wyznania katolickiego.

Po zakończeniu I wojny światowej i w wyniku ustaleń Traktatu Wersalskiego Chodzież została w granicach II Rzeczpospolitej i do miasta zaczęła napływać ludność polska z innych ziem byłych zaborów. W 1938 roku na 8386 mieszkańców, Polacy stanowili 83,1 %, Niemcy 16,5 % i Żydzi 0,4 %. Po 1945 r. ludności wyznania ewangelickiego w Chodzieży było już tak mało, że cmentarz coraz rzadziej był odwiedzany. Doszła do tego dewastacja i rabunek nagrobków i elementów ogrodzenia. Przez lata teren zarósł krzewami i drzewami samosiejkami.

Dopiero kilkanaście lat temu zaczęto porządkować teren cmentarza ewangelickiego, ogrodzono go i utworzono na jego terenie cmentarz wielowyznaniowy. Pochowano tu również szczątki ewangelików przeniesione z innych miejscowości Wielkopolski. W centralnym punkcie cmentarza stoi kaplica , która zbudowana została w 1892 r. W chwili obecnej pełni ona funkcję kościoła ewangelicko -augsburskiego i jest filią parafii w Pile. W otoczeniu kaplicy zachowało się kilka starych grobów z nagrobkami.