To pozostałość niegdyś świetnie zorganizowanego grodu obronnego. Został on wzniesiony w X wieku na stoku prawego brzegu bagnistej doliny rzeki Mlecznej, na wzgórzu o powierzchni 1,4 hektara i  wysokości 6–8 metrów. Otoczony był potężnym wałem drewniano-ziemnym oraz dwiema   fosami. Przechodził kilka faz rozwoju i rozbudowy. Do grodu od strony północnej prowadziła droga moszczona drewnem.

W grodzie znajdował się drewniany kościół pw. św. Piotra, najstarsza radomska świątynia. Wzniesiony  być może już w XI w. z czasem stał się świątynią parafialną.  Istniał aż do początku XIX w. Po  kościele pozostała  legenda mówiąca o dzwonach, których głos dochodzi z głębin pobliskiej sadzawki, a można go usłyszeć w Wielką Sobotę.