Pomysł budowy nowego spichlerza zbożowego w Szczecinie narodził się po I wojnie światowej. Miało to związek z intensywnym rozwojem Gdyni, głównego konkurenta szczecińskiego portu. Budowa elewatora, rozpoczęta w 1929, trwała z przerwami do 1935 roku. W czasie II wojny światowej elewator pełnił funkcję obrony przeciwlotniczej. Mimo ogromnych zniszczeń, dokonanych na terenie portu w czasie wojny, budynek ocalał.

Do roku 1945 nazywano go zwyczajnie "Getreidespeicher". Imię "Ewa" otrzymał w 1946 roku, kiedy przejęły go władze polskie. Obecnie "Ewa" to największy elewator na polskim wybrzeżu i jeden z największych w Europie. Nabrzeże elewatora ma 220 m długości i 9,15 m głębokości. Budynek w najwyższym miejscu ma 64 m wysokości, a jego pojemność wynosi 75 tys. m³. Na dachu elewatora, na wysokości 58 m, umieszczono kamery internetowe, które rejestrują widok na Wały Chrobrego i port szczeciński.