Eklektyczny pałac w Iłówcu wybudowany został w 1866 r. na zrębach starego dworu. Pod względem stylu nawiązuje do włoskiego renesansu. W 1866 r. został przebudowany z wcześniejszej XVII- lub XVIII-wiecznej budowli przez Rolfa Eberharda Lehmanna (rolnika, hodowcy owiec i przemysłowca) dla najmłodszego syna Eugena.

W fasadzie frontowej znajduje się środkowy ryzalit z bogatą sztukaterią w formie alegorycznych postaci kobiecych, trzymających w ręku symbole postępu w rolnictwie - lokomobilię i pług. W narożnikach dachu umieszczone są wyrzeźbione głowy owiec i baranów. W zwieńczeniu fasady znajduje się tarcza z inicjałami "RL" oraz data 1866 i snopek zboża. Całość po bokach ujęto ceramicznymi postaciami kobiecymi, symbolizującymi zajęcia rolnicze i hodowlane.

Elewacja przednia naśladuje budynek Opery Berlińskiej, natomiast kompozycja elewacji tylnej ogrodowej przypomina pałac w Knoop, w Szlezwiku-Holsztynie. Środkową część stanowi wysunięty ryzalit z podwyższoną salą, otwartą trzema półkoliście zamkniętymi portefenetrami (wysokimi oknami sięgającymi od podłogi do sufitu) na przylegający ogrodowy taras. Pałac posiada bogate oprawy okien oraz gzyms podparty ceramicznymi konsolami w narożach w postaci głów koni.