Historia Leszna zaczyna się w 1648 r., kiedy to bracia Leszczyńscy, Bogusław (podskarbi wielki koronny) i Jan (kanclerz wielki koronny), założyli tu swoją jurydykę (prywatne miasteczko), którą od nazwiska właścicieli nazwano Lesznem. Przywilej lokacyjny Leszna zapewniał równouprawnienie katolików z dysydentami, dlatego osiedlali się tu głównie rzemieślnicy wyznania ewangelickiego. W 1714 r. król Stanisław Leszczyński sprzedał jurydykę Potockim, a w 1793 została ona przyłączona do Warszawy.
Znajdowało się wówczas na Lesznie sześć pałaców, kamienice, domy murowane, domy i dworki drewniane, ratusz, klasztor i kościół Karmelitów, dwa browary, cegielnia, wiatrak i magazyn. W pierwszej połowie XIX w. wybudowano na Lesznie kilkanaście klasycystycznych kamienic. Na początku XX w. wzniesiono wzorowy szpital dziecięcy im. Karola i Marii fundacji Szlenkierów, zaś w latach 30. monumentalny gmach sądów wg projektu Bohdana Pniewskiego.
W czasie okupacji północna strona ulicy należała do getta i została prawie całkowicie zniszczona, z wyjątkiem kościoła ewangelickiego. Część zabudowy strony południowej, z dawnym ratuszem, kamienicą Jacobsonów i gmachem sądów, ocalała.
Na Lesznie zachowało się wiele budowli zabytkowych. Jedną z nich jest wczesnoklasycystyczny pałac (Al. Solidarności 74A) zbudowany w latach 70. XVIII w. dla Potockich, ówczesnych właścicieli jurydyki, od 1790 r. własność Działyńskich. Obok wznosi się neogotycki zbór ewangelicko-reformowany, wzniesiony w latach 1866-82; jako jedyny w tej dzielnicy nie uległ zniszczeniu podczas powstania warszawskiego. W jego wnętrzu na szczególną uwagę zasługuje kazalnica z 1879 r. W jego sąsiedztwie znajdują się dwa klasycystyczne budynki. Pierwszym z nich jest mieszczący się tuż przy ulicy Dom Dysydentów zbudowany w latach 1780-90 przez Szymona Bogumiła Zuga. Został spalony w 1944 r., zaś dziesięć lat później rozebrany i zrekonstruowany kilkanaście metrów dalej od linii ulicy. Drugi to dawny zbór dysydentów, obecnie siedziba Warszawskiej Opery Kameralnej. Wzniesiony został w latach 1770-80, także przez Zuga.
Jednak najbardziej znanym zabytkiem na Lesznie jest kościół Narodzenia NMP należący niegdyś do Karmelitów Trzewiczkowych. Ten ufundowany przez Stanisława Leszczyńskiego (biskupa łuckiego) i Józefa Potockiego (hetmana wielkiego koronnego) barokowy, jednonawowy kościół wybudowany został w latach 1683-1731. W okresie okupacji niemieckiej świątynia znalazła się na terenie getta i była ośrodkiem pomocy dla ludności żydowskiej, zwłaszcza dzieci. Pomimo znacznych zniszczeń w 1944 r. kościół zachował swoje barokowe wyposażenie – stiukowe ołtarze ozdobione rzeźbami Jana Jerzego Plerscha oraz obraz Matki Boskiej z XVII w., tzw. „Pani na Lesznie”. Przed wejściem znajduje się figura Matki Boskiej z 1850 r. dłuta Tadeusza Czajkowskiego. W 1962 r. w związku z poszerzeniem ulicy ten zabytkowy kościół przesunięto o 21 metrów w głąb posesji. Był to pierwszy w Europie przypadek przesunięcia budowli sakralnej.
Po drugiej stronie ulic wznosi się klasycystyczna kamienica (Al. Solidarności 105) zbudowana ok. 1770 r. formie pałacowej przez Zuga dla Fryderyka Jacobsona, nadwornego jubilera Stanisława Augusta. W jej wnętrzu zachowały się stylowe dekoracje projektu tego samego architekta. Obok niej (na rogu Solidarności i Jana Pawła II) stał dawny ratusz jurydyki Leszno postawiony ok. 1784 r. wg projektu S. B. Zuga. Elewację ratusza ozdabiała malownicza wieżyczka zwieńczona obeliskiem. Budynek ten choć przetrwał wojnę – poważnie zniszczony – nie został odbudowany.