Przez ponad 750 lat istnienia Warmii najczęstszą kwestią dyskusyjną było ustalenie jej granic. Z pewnością najważniejsza zawsze była granica historyczno-kulturowa oddzielająca protestanckie Prusy Wschodnie od Świętej Katolickiej Warmii. Jeśli chcemy zobaczyć namacalny ślad przeprowadzonych kiedyś podziałów, wieś Dąbrówka jest jednym z najwłaściwszych miejsc.

Jest to niewielka miejscowość, właściwie osada oddalona około trzy kilometry od Świątek przy drodze do Dobrego Miasta. Pierwsze wzmianki pojawiły się w 1350 roku, określając ją jako wieś szlachecką, powstałą w miejscu dawnej przeprawy przez rzekę Pasłękę. W Dąbrówce posiadał swą rezydencję dworską wymarły w XVIII wieku ród szlachecki von Deppen. Do tego rodu należały też dobra w okolicy Morąga i Ostródy. Z wsią tą związany jest jeszcze jeden fakt historyczny, a dotyczy on kampanii napoleońskiej z czerwca 1807 roku. Wówczas to trwały zaciekłe walki o utrzymanie wspomnianej przeprawy, wieś kilkakrotnie przechodziła z rąk do rąk, aby ostatecznie pozostać w posiadaniu żołnierzy francuskich. Znamienny jest fakt, że przez utrzymany most 10 czerwca maszerowała Dywizja Poznańska generała Jana Henryka Dąbrowskiego.

Wracając do akcentu granicznego - tuż nad rzeką, po zachodniej stronie Warmii znajduje się kapliczka, która pełni trzy funkcje: kapliczki, dzwonniczki i słupa granicznego. Budowla sama w sobie jest niezwykła, jest to jedna z najwyższych kapliczek warmińskich (ponad 7,5 metra), utrzymana w stylu barokowym, wybudowana na planie koła. Na szczycie umieszczono cztery piękne, kute krzyże z metalowymi chorągiewkami i kulami, w centrum również ulokowano krzyż z figurką Chrystusa. W górnej części znajdują się wielokierunkowe prześwity z zawieszonym dzwonkiem.

Dawniej takie kapliczki z dzwonniczkami miały uniwersalną wymowę, wzywały bowiem na modlitwę, określały porę dnia, rozpoczynały i kończyły dzień pracy, ostrzegały o pożarach i jak zawsze informowały o śmierci kogoś ze wspólnoty. Takie dzwonniczki zawsze pozostawały własnością wsi, a gospodarz, na którego posesji się mieściła, miał zaszczyt i przywilej właściwego wykorzystywania dzwonka. Niestety zwyczaj ten coraz częściej staje się przeszłością, gdyż odchodzą ci, którzy znali tego typu unikatowe obyczaje.