Plac Powstańców był swego czasu najbardziej znanym miejscem dzielnicy żydowskiej. Ta część miasta została wymieniona już w 1836 roku w statucie miasta jako rewir żydowski. Znajdowała się tam główna synagoga, łaźnia oraz skromne domy ludzi biednych zbudowane z lichych materiałów. Plac miał duże znaczenie w obrzędowości tutejszych mieszkańców. Odbywały się tam uroczystości ważne dla gminy żydowskiej, m.in. zaślubiny i wesela. Łaźnie, zwane mykfami, miały natomiast bardzo duże znaczenie duchowe i społecznościowe. Były to zbiorniki, najczęściej baseny, z bieżącą wodą, w których dokonywano mycia naczyń oraz symbolicznego obmycia ciała zwanego oblucją.

Plac wraz z całym rewirem żydowskim już na przełomie XIX i XX wieku stanowił enklawę przeszłości. Już wówczas stał się interesujący dla historyków pruskich, którzy zachęcali, by tu przyjeżdżać i go odwiedzać.

Poza odnowioną synagogą i małymi wyjątkami stare budowle już nie istnieją. Zostały zburzone. Część z nich nie wytrzymała próby czasu, ponieważ zbudowana była z lichych materiałów. Inne stały się ofiarą nowych planów budowlanych. Szkoda, że budynki, które pamiętały czasy Królestwa Polskiego i doceniane były przez historyków oraz urzędników pruskich, w późniejszym okresie były systematycznie, aż do chwili obecnej burzone.