Robotniczym osiedlom zlokalizowanym na Górnym Śląsku nijak mierzyć się ze sławnym Nikiszowcem, co bynajmniej nie powinno oznaczać, że obok innych winniśmy przechodzić obojętnie. Takie spojrzenie na temat z grubsza zmniejszałoby naszą wiedzę o architekturze, nawet jeśli dotyczyłoby to budownictwa poprzedniego systemu.

Najlepszym przykładem architektury i urbanistyki socrealistycznej jest tyskie osiedle "A", zwane również Osiedlem Anny. Stanowiło ono pierwszą część projektowanego Nowego Miasta Tychy. Osiedle zostało zaprojektowane w pracowni gliwickiego "Miastoprojektu" pod okiem profesora Tadeusza Teodorowicza-Todorowskiego. Jego pierwotna koncepcja zakładała modernistyczny prostopadły układ budynków do ulicy. Plan ten uległ jednak pewnym poprawkom, które były w pełni dostosowane do obowiązującej podówczas ideologii socrealizmu.

Budowę osiedla, zlokalizowanego w bliskim sąsiedztwie dworca kolejowego i zabudowań starej części Tychów, rozpoczęto w roku 1951, a zakończono w roku 1956. Jego układ zaplanowano na powierzchni ok. 18 hektarów wzdłuż osi północ - południe i wschód - zachód. Na skrzyżowaniu obu osi umiejscowiono plac centralny z domem kultury, którego relacja do placu była wzorowana na schemacie Piazza del Campidoglio w Rzymie projektu Michała Anioła. W odróżnieniu od innych osiedli socrealistycznych osiedle "A" ma charakter kameralny, budynki nie są wysokie i posiadają zróżnicowany detal (gmerki). Wzdłuż głównych osi budynki zwieńczono płaskimi dachami z attykami, zaś obrzeżne pokryte zostały dachówką (dachy spadziste). Na parcelach znajdujących się pomiędzy blokami zlokalizowano obiekty usługowe: przychodnię zdrowia, żłobek, przedszkole, szkołę.

Osiedle stanowi jeden z niewielu w pełni skończonych przykładów architektury i urbanistyki okresu socrealizmu. Wśród wielu pomników mieszczących się na tym osiedlu warto przyjrzeć się pomnikowi młodej robotnicy z kielnią autorstwa ucznia Xawerego Dunikowskiego, Stanisława Marcinowa.