2 czerwca 1894 r. utworzona została w Poznaniu nowa parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa i św. Floriana. Dla szybko rozwijającej się dzielnicy Jeżyce niezbędny stał się teren na pochówki zmarłych. Początkowo korzystano z cmentarza św. Wojciecha znajdującego się przy drodze do Obornik. W 1903 r. roku kupiono działkę pod nową nekropolię, którą oficjalnie otwarto w 1905 r. W centrum cmentarza stanęła neoromańska kaplica św. Barbary. Z czasem systematycznie powiększano cmentarz o następne tereny.

Czasy okupacji dla nekropolii przy ulicy Nowiny okazały się łaskawe. Okupanci niemieccy uszanowali miejsce spoczynku mieszkańców Jeżyc. Dzięki temu do dziś przetrwało wiele nagrobków zasłużonych dla Poznania rodzin. Cmentarz został zamknięty decyzją władz miasta w 1961 r. Ostatni pochówek miał tu miejsce 20 listopada 1961 r. Zgodnie z panującym ówcześnie prawem po 40 latach teren nekropolii miano przekształcić w park miejski. W latach osiemdziesiątych przeprowadzono badania nad historyczną wartością poznańskich cmentarzy. Dzięki nim Cmentarz Jeżycki został uznany za zabytek i wpisany do rejestru 9 lutego 1984 r., a wraz z nim 297 stojących tutaj nagrobków.

Dziś na cmentarzu znów spoczywają mieszkańcy dzielnicy. Nekropolię otwarto ponownie w 1995 r. staraniem ks. Bolesława Jurgi. On też był pierwszą złożoną tu osobą po wznowieniu pochówków. W ostatnich latach przeprowadzono rewitalizację cmentarza, uporządkowano jego teren oraz przywrócono dawny układ przestrzenny.