Wody mineralne Polanicy znane były już w XVII w. Od 1828 r. były tu czynne bardzo prymitywne łazienki, kiedy to kupiec kłodzki Józef Grolms wzniósł osiem drewnianych kabin do kąpieli. Fakt ten uważa się za początek uzdrowiska. Do końca lat siedemdziesiątych XIX w. liczba kuracjuszy korzystających z wód polanickich wynosiła 40-60 osób w sezonie, w latach 1880-1900 było ich od 800 do 1300 rocznie, potem liczba ta wzrastała dosyć intensywnie, zwłaszcza od 1908 r., po otwarciu nowego domu zdrojowego. Związane to było z odkryciem w 1904 r. bardzo wydajnego źródła „Wielka Pieniawa”. W ciągu pierwszych kilkunastu lat po 1904 r. wybudowano nowy dom zdrojowy (obecne sanatorium „Wielka Pieniawa”), pijalnię, halę spacerową i około 50 pensjonatów. Komisja lekarska, powołana w 1907 r. pod przewodnictwem profesora interny z Wrocławia Adolfa Strümpella, orzekła, że woda mineralna z „Wielkiej Pieniawy” nadaje się - w połączeniu z kuracją klimatyczną i ruchową - do balneologicznego leczenia chorób układu krążenia.
W 1909 r. powyżej Domu Zdrojowego na terenie niewielkiego, specjalnie urządzonego parku wybudowano według projektu architekta Paula Rothera sanatorium kardiologiczne. Położenie budynku w pewnym oddaleniu od centrum uzdrowiska zapewniało chorym spokój i ciszę. Dla potrzeb kuracjuszy było 40 pokojów, bardzo dobrze wyposażonych, było także centralne ogrzewanie, bieżąca ciepła i zimna woda. Prawie każdy pokój posiadał balkon, z którego rozciągał się piękny widok na całą Polanicę i góry. Do budynku doprowadzona była woda mineralna, co zapewniało kąpiele na miejscu, co było ważne szczególnie w zimie. Stosowano hydroterapię, elektroterapię, masaże zwykłe i wibracyjne. Nadzór nad kuchnią i odpowiednią dietą miał lekarz, który zalecał specjalny styl życia w sanatorium.
Za lekarza szczególnie zasłużonego dla Polanicy i sanatorium kardiologicznego uważa się prof. dr. med. Heinricha Schlechta. Urodził się w 1880 r., studiował medycynę w latach 1900-1905, w 1906 r. uzyskał doktorat, zaś po habilitacji w 1911 r. otrzymał w 1917 r. tytuł profesora. Początkowo pracował we Wrocławiu, potem był ordynatorem kliniki w Kilonii. Specjalizował się w kardiologii i radiologii. W latach 1931-1933 kierował sanatorium kardiologicznym w Ebenhausen. Stamtąd przeniósł się w 1934 r. do Polanicy i został dyrektorem, a później współwłaścicielem Sanatorium Chorób Serca i Układu Krążenia - taką wówczas nazwę nosiło sanatorium. Prof. Schlecht przyczynił się do rozwoju ośrodka kardiologicznego, rozwinął również działalność dydaktyczną, szkoląc lekarzy. Sanatorium miało tak wysoką rangę naukową, że umożliwiało osiąganie stopni naukowych. Po wojnie prof. Schlecht nie opuścił Polanicy. W pamięci zachowała się legenda, że kiedy w 1945 r. przybyli do Polanicy Polacy, prof. Schlecht przekazał dokładnie sporządzony protokół i klucze do obiektu, którym kierował przez 11 lat. Jednak za namową dr. Józefa Matuszewskiego - naczelnego lekarza uzdrowiska w latach 1946-1974 - prof. Heinrich Schlecht pozostał na swoim stanowisku ordynatora i jako uznany specjalista chorób serca i układu krążenia kontynuował działalność naukową oraz dydaktyczną. Był autorem 70 prac naukowych, a ostatnią opublikował w „Balneologii Polskiej” w 1951 r. Prof. Schlecht zmarł w 1953 r. w Polanicy i jest pochowany na tutejszym cmentarzu.
Sanatorium II - taką nazwę przyjęło po 1945 r. - cały czas współpracuje z medycznymi ośrodkami naukowymi z Wrocławia, Warszawy, Łodzi. W 2007 r. oddano do użytku wyremontowany i zmodernizowany budynek sanatorium z oddziałem szpitalnym. Obecnie szpital ma 88 miejsc w pokojach jedno-, dwu- i trzyosobowych. W szpitalu uzdrowiskowym „Zdrowie” o profilu kardiologicznym leczeni i rehabilitowani są pacjenci z chorobami układu krążenia, po ostrych zespołach wieńcowych, po przebytych zawałach serca, po zabiegach wszczepiania by-pasów itp.