Kompleks wraz z zabudowaniami klasztornymi powstał w latach 1902-1911. Monumentalne budowle w stylu neoromańskim, charakterystyczne dla pruskiej architektury sakralnej weszły w skład parafii św. Jakuba w Nysie. W 1925 r. wydzielono franciszkański zespół zakonny, a przy tym samodzielną parafię nominując kościół, któremu nadano wezwanie św. Ludwiki Węgierskiej, do kościoła głównego parafii zakonnej.

Kult św. Elżbiety stał się modny i rozwijając się najszybciej wśród zakonów franciszkańskich.  Kim była św. Elżbieta i dlaczego zasłużyła na wyniesienie przed ołtarze? Elżbieta Węgierska, córka króla węgierskiego Andrzeja II żyła w latach 1207-1231. W wieku 14 lat wyszła za mąż za Ludwika IV Bawarskiego syna Hermana I, landgrafa Turyngii i palatyna saskiego oraz zamieszkała z nim na dworze w Turyngii. Żyli ze sobą 6 lat, ponieważ Ludwik IV zmarł podczas podróży statkiem do Ziemi Świętej w 1228 r.

Elżbieta, po śmierci męża, jako członkini świeckiego zakonu św. Franciszka, tzw. tercjarka franciszkańska, zajęła się działalnością charytatywną, pomocą i opieką nad ludźmi chorymi i ubogimi. Ufundowała między innymi szpitale w miejscowości Gotha i Wartburgu, gdzie pracowała do końca swojego życia. Zmarła 17 listopada 1231r. z wycieńczenia w wyniku przepracowania. Kanonizowana w 1235 r., stała się patronką zakonów zajmujących się opieką nad biednymi i chorymi, a także prowadzącymi placówki szpitalne.