26 listopada 1900 r., w 100. rocznicę urodzin i 45. rocznicę śmierci Adama Mickiewicza na Placu Kazimierza Wielkiego w Tarnowie mieszkańcy ufundowali popiersie wieszcza. Autorem był znany krakowski rzeźbiarz i kostiumolog profesor Politechniki Lwowskiej, Tadeusz Błotnicki. Wykonane w formie odlewu z brązu popiersie ustawiono pomiędzy dwoma kandelabrami na 4,5-metrowym postumencie z czerwonego granitu trembowelskiego. Pomnik jako jeden z nielicznych typowo polskich przetrwał okres okupacji hitlerowskiej i nie został przez Niemców zniszczony, ponieważ zdjęto z niego znaki wskazujące, że przedstawia Adama Mickiewicza, i przekonano przedstawicieli administracji hitlerowskiej, że jest na nim Goethe.

Zarówno Plac Kazimierza Wielkiego, jak i stojący na nim pomnik odegrały w Tarnowie znaczącą rolę w wydarzeniach marcowych 1968 r. związanych ze zdjęciem przez „cenzurę” z desek Teatru Narodowego w Warszawie „Dziadów” Adama Mickiewicza w reżyserii Kazimierza Dejmka. W dniach 20 i 21 marca 1968 r. o godz. 18.00 na placu pod popiersiem wieszcza zebrała się tarnowska młodzież, by złożyć kwiaty, a następnie po przepasaniu oczu pisarza czarnym kirem jako wyraz protestu przeciwko cenzurze wszczęła demonstrację, udając się pod budynek Komitetu PZPR. Tam spalono trzymane w ręku egzemplarze gazety „Trybuna Ludu”, protestując przeciwko cenzurze. Po manifestacji doszło do zatrzymania około 90 osób pod zarzutem niszczenia mienia społecznego i czynnej napaści na funkcjonariuszy MO.