Wieś umownie podzielona jest na dwie części: Renice nowe - rozciągające się wzdłuż „starej” drogi E65 (dziś w pobliżu znajduje się węzeł nowej S3) i oddalone o ok. 2 km, położone nad Jeziorem Renickim - Renice stare. Miejscowość najczęściej kojarzona jest z „Auto-Portem”, czyli stacją paliwową i restauracją nazywaną przez podróżnych „Pod krokodylem”, ponieważ można w niej spożywać posiłki w towarzystwie najprawdziwszego, żywego gada nilowego. Renice stare zgrupowały się wokół sporego majątku z ulokowanym nad jeziorem pałacem, sporym parkiem podworskim i ciekawym kościołem.

Jeszcze na początku XIII w. miejscowość należała do Pomorzan. Od 1273 r. przechodziła kolejno przez ręce kilku brandenburskich rodów, by w 1905 r. trafić pod pieczę bankiera z Berlina, tajnego radcy handlowego Hugo Oppenheima i jego żony Anny. Istniejący tutaj wcześniej dwór został wówczas przebudowany na pałac. Zrobił to na zlecenie Oppenheimów bawarski architekt Emanuel von Seidl, niezwykle popularny w tamtych czasach autor wielu obiektów o charakterze rezydencjonalnym.

Po dojściu nazistów do władzy i śmierci właścicieli majątku posiadająca żydowskie korzenie rodzina wyjechała do USA. Wcześniej pałac wraz z przyległymi terenami został sprzedany towarzystwu parcelacyjnemu "Eigene Scholle". Urządzono tu ośrodek Hitlerjugend. Były także plany utworzenia ośrodka wyszkolenia lotniczego. W czasie wojny przejściowo ulokowano w pałacu szpital. Po wojnie zdewastowany i rozgrabiony, od października 1949 r. zaczął pełnić funkcję młodzieżowego ośrodka szkolno-wychowawczego. Początkowo kierowano tam sieroty wojenne, po 1956 r. stał się placówką resocjalizującą tzw. młodzież niedostosowaną wychowawczo. Przebywają tu chłopcy w wieku od 11 do 18 lat.

Zespół pałacowy wraz z XIX-wieczną wieżą ciśnień i otaczającym zabudowania parkiem, w którym rosną pomnikowe tuje i dęby piramidalne, został wpisany do rejestru zabytków pod nr A-337.