Obecny kościół wybudowano w latach 1812-1814. Początkowo należał do parafii w Rozmierzy. Dopiero od 1923 roku został wyłączony jako oddzielna parafia.

Z budową obecnego kościoła wiąże się legenda, która została nawet zapisana w kronice parafialnej. Kościół miał zostać wybudowany przy drodze do Kadłuba (w miejscu obecnego cmentarza), gdzie zwożono materiał na budowę świątyni. Jednakże nocą jeleń na swoim porożu przenosił te materiały do centrum wioski tak długo, aż mieszkańcy uznali, że wolą Boga jest, by kościół został wybudowany pośrodku wioski.

W 1924 roku kościół został rozbudowany o kaplicę i zakrystię. W czasie wojny dwa dzwony zostały zabrane i przetopione na potrzeby wojska. W roku 1958 umieszczono na dzwonnicy trzy nowe dzwony, które dołączyły do czwartego najmniejszego dzwonu. W głównym ołtarzu umiejscowiony jest obraz Matki Boskiej Pocieszenie. Boczne ołtarze poświęcone są Najświętszemu Sercu Pana Jezusa oraz św. Walentemu.

W latach 1981-1982 kościół przeszedł modernizację, w wyniku której stare ołtarze i ambona zostały zastąpione nowymi z marmuru, wykuto wnęki okienne w prezbiterium z nowymi witrażami. Kościół wprawdzie jest pod wezwaniem św. Katarzyny Aleksandyjskiej, lecz tradycyjnie najważniejszym odpustem jest odpust ku czci św. Walentego. Tradycja jego sięga XIX wieku, kiedy to odpust ten był dziękczynieniem za ocalenie od epidemii cholery. Do dzisiaj na odpust ten (tak zwany ślubowany) oprócz obecnych przybywają też dawni parafianie wraz z rodzinami oraz wierni z okolicznych parafii niejednokrotnie mieszkający na stałe za granicą.