Zostało założone na lewym brzegu Warty, poza murami miasta, przez zakonników od św. Łazarza. Lazaryci, tak ich określano, dostali na własność ziemie, które przylegały do leprozorium, dzięki czemu mogli zarabiać na swoje utrzymanie. Dzięki powiększającej się liczbie osadników, wrastała także liczba klientów szpitala, w XVI w. istniała już wieś o nazwie Święty Łazarz. Zakonnicy w XVI w. opuścili tereny Polski, po dawnym założeniu szpitalnym pozostał tylko budynek znajdujący się w pobliżu parku Drwęskich oraz szkoły przy ulicy Różanej.

Leprozorium to nazwa zaczerpnięta z łaciny, oznacza ona kolonię, lub miejsce izolowania oraz niesienia pomocy chorym na trąd (z łac. lepra - trąd). Na obszarach, na których trąd występuje po dziś dzień leprozoria funkcjonują pod różnymi postaciami. Są to szpitale, domy opieki, a czasem kolonie. Najwięcej funkcjonuje ich w Azji i Afryce, gdzie ta choroba stanowi nadal poważny problem.