Brody, niepozorna wieś na granicy Pogórza Wielickiego i Beskidu Makowskiego, w pobliżu Kalwarii Zebrzydowskiej, sięgająca swoją historią panowania rycerzy Radwanitów w XIV w., oprócz piękna krajobrazu zachwyca nas nietuzinkową budowlą, jaką jest kościół popularnie zwany „Grobkiem”. W pierwotnym założeniu, na jego miejscu w 1611 r. powstała ufundowana przez Zebrzydowskich mała kaplica Grobu Matki Boskiej mająca kształt sarkofagu z ustawionym wewnątrz ołtarzem z trumną, a w niej leżącą figurką Matki Boskiej. 

Po kilku latach Mikołaj Zebrzydowski, marszałek wielki koronny, wojewoda krakowski, postanowił wznieść nad kaplicą duży kościół, który ufundował i rozpoczął. Jego śmierć i problemy konstrukcyjne spowodowały na pewien czas przerwę w budowie. Prace ruszyły ponownie z inspiracji jego syna Jana Zebrzydowskiego, który postanowił spełnić wolę ojca.

Budowę zakończono w 1642 r. W kolejnych latach dokonywano modernizacji i rozbudowy kościoła, m.in. ustawiając przed jego fasadą kamienne posągi dwunastu apostołów, wzniesiono też mur oporowy z wbudowaną grotą matki Boskiej z Lourdes oraz zbudowano drewnianą rezydencję z pomieszczeniami dla zakonników.

Na mocy dekretów Metropolity Krakowskiego w miejscu tym powołano Ośrodek Duszpasterski przy kościele Wniebowzięcia NMP w Brodach należący do zespołu Dróżek przy Sanktuarium OO. Bernardynów w Kalwarii Zebrzydowskiej, a także utworzono parafię pw. Wniebowzięcia NMP w Brodach powierzoną Zakonowi Braci Mniejszych. W okolicy świątyni rozlokowane są kaplice i kościoły Dróżek Kalwaryjskich Sanktuarium w Kalwarii Zebrzydowskiej.