Znajduje się po prawej stronie wejścia do kamienicy przy ul. Bagatela 10. Upamiętnia miejsce narodzin (22 stycznia 1921 r.) Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, poety i żołnierza Armii Krajowej, który poległ w powstaniu warszawskim 4 sierpnia 1944 roku. Tablicę wmurowana została w 1981 roku.

K. K. Baczyński – najwybitniejszy poeta pokolenia Kolumbów urodził się w rodzinie krytyka literackiego Stanisława Baczyńskiego i Stefanii Baczyńskiej z domu Zieleńczyk, autorki książek i podręczników szkolnych. Przy Bagateli przyszły poeta mieszkał do 1925 roku, kiedy to na skutek separacji z mężem p. Baczyńska przeniosła się wraz z synem do mieszkania swojej matki przy ul. Wspólnej 75 na rogu Emilii Plater. KK Baczyński pisał wiersze od wczesnego dzieciństwa, ale początkowo nie przeznaczał ich do publikacji, większą wagę przykładał do twórczości plastycznej. W 1942 roku ukazał się debiutancki tomi k wierszy Baczyńskiego pod pseudonimem Jan Bugaj – Wiersze wybrane z zaprojektowaną przez autora okładką. Nakład wynosił 96 egzemplarzy. Talent Baczyńskiego doceniło wielu pisarzy. Jako pierwszy z młodych twórców otrzymał stałą zapomogę od władz podziemia. Już w czasie okupacji porównywano jego talent poetycki do talentu Słowackiego.

Twórczość Baczyńskiego była bardzo różnorodna. Obok wierszy, w których można zauważyć wpływ poezji znanych twórców, pisał wspaniałe erotyki dedykowane Barbarze, którą poślubił 3 czerwca 1942 roku oraz utwory uznane potem za manifesty pokolenia Kolumbów. Od 1943 r. Baczyński czynnie uczestniczył w działalności konspiracyjnej. Ukończył podziemną Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty „Agricola”. Jako żołnierz batalionu „Zośka” brał udział w kilku akcjach zbrojnych. Na krótko przed wybuchem PW przeniósł się do batalionu „Parasol”. Przed godziną „W” nie zdążył na miejsce koncentracji macierzystego batalionu. Przyłączył się do oddziału mjr Władysława Kozakiewicza - „Barrego” walczącego w rejonie placu Teatralnego. Jako strzelec wyborowy brał udział w walkach na terenie Ratusza. Zginął trafiony kulą niemieckiego snajpera, 4 sierpnia w pałacu Blanka i został pochowany na tyłach Ratusza (oba te miejsca zostały upamiętnione tablicami). Trzy tygodnie potem zginęła w Śródmieściu jego żona Barbara. Spuściznę poetycką syna przechowała Stefania Baczyńska, a do jej spopularyzowania po wojnie w dużej mierze przyczynił się znany krytyk, prof. Kazimierz Wyka.