Kamienicę zbudowano w 1910 r. wg projektu J. Dzierżanowskiego na miejscu dwóch rozebranych kamieniczek z XVIII w. Od frontu miała sześciopiętrową, secesyjną fasadę z wykuszem i wieżyczką w narożu, zwieńczoną szpiczastym hełmem, a w podwórzu obszerne oficyny, w których mieściła się m.in. łaźnia (zachowana do dziś). W czasie powstania warszawskiego została spalona i częściowo zburzona. W latach 1949-51 odbudowano ją do wysokości dwóch pięter, a elewację dostosowano do charakteru sąsiednich domów. Kamienica wzięła swoją nazwę od tancerki i śpiewaczki (sopran) Lucyny Messal, która tu mieszkała, a w czasie II wojny światowej prowadziła „Bar Pod Messalką”.