Na początku XX w. mieszkańcy Rudy Pabianickiej wyznania katolickiego nie mieli jeszcze własnego kościoła, musieli przemieszczać się do Pabianic, do parafii pw. Św. Mateusza. Nie było to wygodne i z tego też powodu zaczęli się starać o zgodę u ówczesnych władz carskich na budowę świątyni. Carscy urzędnicy nie byli jednak skorzy do wydania takowego pozwolenia. Z tego też powodu utworzono filię parafii pabianickiej w Rudzie, w prywatnym mieszkaniu.
Nabożeństwa odbywały się w nim regularnie do roku 1917. Rudzianie jednak na tym nie poprzestali i cały czas starali się o budowę kościoła. W ich głowach zrodził się pomysł aby wybudować budynek nie kojarzący się z religią… zbudujmy remizę strażacką, przecież straż ogniowa musi mieć swoją siedzibę… i w ten sposób władze carskie wydały zezwolenie. Budowę „remizy” rozpoczęto na przełomie lat 1912/1913, na gruntach majątku Wiesława Gerlicza.
Pierwszym proboszczem kościoła Św. Józefa w „remizie” był ks. Franciszek Potapski (ur. 1.12.1882 w Sieradzu; zginął 20.05.1942 w obozie Dachau; funkcję proboszcza piastował w latach 1917-1926). On to też „…młody energiczny kapłan, (…) zorganizował parafię Św. Józefa. Naprzód istniejącą szopę z pruskiego muru rozbudował w ten sposób, że do istniejącej szopy przybudował solidne prezbiterium całe z cegły, sklepione cegłą i małą wieżyczkę na sygnaturkę. Całość prezbiterium otynkowano z wewnątrz i zewnątrz. Po obydwóch stronach prezbiterium przybudówki. W jednej mieściła się zakrystia, w drugiej schowanko. Dach kryty dachówką cementową. Z frontu zaś przybudowano małą kruchtę krytą papą. I w ten sposób wyglądał Kościół. Aby środkowa budowla kościoła nie przewróciła się, z muru pruskiego wzniesiona, z boków wybudowano po dwie skarpy z każdej strony z cegieł, podtrzymujące ściany…” Za jego sprawą utworzono również cmentarz przy ul. Mierzejowej.
W roku 1927, za proboszcza ks. Lewandowicza kościół wzbogacił się o trzy dzwony, a także wzniesiono drewnianą plebanię. Szybko wzrastająca liczba katolików zamieszkujących Rudę spowodowała potrzebę budowy nowej, większej świątyni. Rozpoczęto ją w roku 1937 za starym kościołem. Niestety, okres II wojny światowej przerwał przedsięwzięcie. Okupanci w świątyni urządzili magazyn. Po zakończeniu działań wojennych powrócono do budowy nowego budynku z wykorzystaniem częściowo materiału z rozebranego w 1948 r. starego kościoła. Całkowite prace budowlane ukończono w roku 1953 (arch. Wacław Kowalski; styl neorenesansowo-barokowy). Kościół został poświęcony w roku 1953 przez bpa Kazimierza Tomczaka. Znajduje się w Łodzi przy ulicy Farnej 12.
Źródła informacji: Tekst Macieja Tarnowskiego, „Świątynie Łodzi” – Marek Budziarek