Nazwa wsi kojarzona jest z drewnianymi kłodami, których ongiś używano do umacniania słowiańskich grodów. Nic dziwnego, ponieważ Kłodawa istniała już w czasach piastowskich. Razem z pobliskim gródkiem w Mironicach wspomagała strategicznie kasztelanię w Santoku. Przepływającą przez wieś rzeczkę o bystrym nurcie nazwano Kłodawką, a 24-hektarowy akwen, z dobrze zagospodarowanym jeszcze przed wojną kąpieliskiem, to Jezioro Kłodawskie.

W centrum wsi, w rozwidleniu dróg w kierunku Gorzowa i Chwalęcic, ustawiono pomnik pierwszowojenny. W pobliżu, w drewnianym, szachulcowym dworku (1830), znajduje się siedziba nadleśnictwa. Także niedaleko wznosi się neogotycki kościół parafialny z czerwonej cegły, wybudowany w latach 1858-60. Wewnątrz podziwiać można ciekawe, pokryte polichromią, drewniane sklepienie kolebkowe i zabytkowe organy piszczałkowe. Wśród miejscowych krąży legenda o mironickim pochodzeniu organów, źródła jednak jej nie potwierdzają.

Naprzeciw kościoła mieści się ciekawy budynek plebanii, a w niej, w „białej kaplicy”, replika obrazu MB z Guadelupe. Ksiądz proboszcz jest bardzo przyjazny i chętnie opowiada o historii parafii. W pobliżu Kłodawy znaleziono groby ciałopalne charakterystyczne dla kultury łużyckiej.