Szpital dziecięcy „Górka” w Busku-Zdroju od przeszło osiemdziesięciu lat jest nierozerwalnie związany z uzdrowiskiem. Zlokalizowany jest na wzniesieniu pomiędzy Zdrojem a Zbludowicami. Swoją potężną sylwetką wpisał się już dawno w panoramę miasta.
Pomysł budowy pierwszego w Polsce sanatorium dziecięcego zrodził się w głowie doktora Szymona Starkiewicza, prawdziwego polskiego doktora Judyma. Podobnie jak domniemany pierwowzór Aleksander Widera, swą karierę lekarską zaczynał Starkiewicz w Zagłębiu Dąbrowskim. Może właśnie to ten tygiel przeróżnych narodowości i kultur, niedostatku i biedy robotniczych dzielnic zagłębiowskich miast powodował, że wśród młodych, światłych przedstawicieli inteligencji rodziły się postawy społecznikowskie, które na długie lata odciskały swe piętno na ich życiu. Szymon Starkiewicz pracował w Zagłębiu od 1904 do 1918 roku. Zetknął się tam z biedą, niedożywieniem, skrajnym ubóstwem i towarzyszącymi im wszelakimi chorobami. Szczególną wówczas plagą wśród dzieci i młodzieży była gruźlica kostno-stawowa i spowodowane przez nią kalectwa. Doktor Starkiewicz przybył do Buska w roku 1918 roku i rozpoczął tu pracę jako jeden z lekarzy uzdrowiska. Poznał tu lecznicze działanie siarczano-słonych wód mineralnych na schorzenia kostne i rozpoczął starania o budowę sanatorium dziecięcego.
Pierwsze zagłębiowskie dzieci przyjechały na leczenie do Buska już w 1919 roku i zostały przyjęte przez doktora Starkiewicza w sześciu besemerowskich namiotach otrzymanych w darze od amerykańskiego Czerwonego Krzyża, ale już następny sezon 1920 roku spędziły w wybudowanych pawilonach letnich kolonii sezonowych, które obecnie zamienione zostały na mieszkania socjalne. Kamień węgielny pod budowę sanatorium dziecięcego został położony w roku 1922. Dzięki wielkiemu zaangażowaniu doktora, jego przyjaciół i znajomych oraz instytucji państwowych, które wspierały wówczas tę inicjatywę, sanatorium przyjęło pierwszych małych pacjentów już w roku 1926. W realizacji jego budowy uczestniczyło Ministerstwo Zdrowia oraz powstające wówczas Kasy Chorych, pomocy udzielały osoby z kręgu przyjaciół doktora Starkiewicza, w tym inżynier Stanisław Knothe, znany przemysłowiec i filantrop z Zagłębia, pisarz Zygmunt Kisielewski oraz wielu anonimowych darczyńców.
Entuzjazm doktora Starkiewicza udzielał się całej rzeszy ludzi, którzy wspierali go w jego zamierzeniach i propagowali z równą gorliwością jego ideę niesienia pomocy dzieciom. Doktor prowadził działalność gospodarczą z powodzeniem, ale i z konieczności. Zorganizował i prowadził cegielnię mechaniczną z piecem Hoffmana do wyrobu cegieł, dachówek i sączków, na południowym zboczu „Górki” założył ogród i sad owocowy, zbudował tartak parowy, zorganizował również gospodarstwo rolne na zakupionych 72 morgach ziemi, które zaopatrywało sanatorium w żywność.
W latach II wojny światowej hitlerowcy zmienili „Górkę” w zwykły szpital. W roku 1941 doktor Starkiewicz został zwolniony z pracy, a dzieci usunięto z zakładu. W roku 1945 roku Starkiewicz powrócił na „Górkę", przywracając jej dawny charakter - sanatorium dziecięcego. W roku 1949 sanatorium zostało upaństwowione i oddane pod zarząd Państwowego Uzdrowiska Busko-Zdrój, w ramach jego struktury funkcjonuje po dziś dzień. Doktor Starkiewicz został odwołany, a jego funkcję powierzono dr Anieli Żwan-Goldschmiedowej. 1 września 1952 roku oddano do użytku odbudowany po pożarze i zmodernizowany budynek. Założyciel sanatorium dziecięcego, doktor Szymon Starkiewicz, zmarł 1 stycznia 1962 roku w wieku 84 lat. Sam budynek sanatorium został zaprojektowany w stylu modernistycznym, który panował powszechnie w Europie w latach 20. i 30. ubiegłego wieku.