Zespół poklasztorny w Marianowie należy obecnie do jednego z lepiej zachowanych obiektów architektury klasztornej cysterek na Pomorzu Zachodnim. Klasztor został ufundowany przez księcia Barnima I w 1248 roku; nowo powstały klasztor otrzymał wezwanie Najświętszej Marii Panny i Wszystkich Świętych. Przez wieki swojego istnienia klasztor był kilka razy przebudowywany, prawdopodobnie w XIV i XV wieku. Do dzisiejszych czasów z potężnego zespołu klasztornego pozostał gotycki kościół z XIII wieku wzniesiony z czerwonej cegły, z dobudowaną pod koniec XIX wieku neogotycką wieżą, a także jedyne zachowane zachodnie skrzydło, przylegające do południowej ściany kościoła, oraz relikty skrzydła wschodniego; budynek klasztoru poddawany jest ciągłej renowacji. Widoczne są również fragmenty muru otaczającego wirydarz i ogród; w ogrodzie stoi pomnikowy dąb Sydonii. We wnętrzu znajduje się ołtarz główny składający się z pięciu części (pentaptyk) z 1546 roku, barokowa ambona z XVIII wieku, barokowe, drewniane epitafium, tryptyk z XIV wieku. Najcenniejszy krucyfiks z XIII wieku, pochodzący z pierwotnego wyposażenia świątyni, jest obecnie w Muzeum Narodowym w Poznaniu. Przy klasztorze znajdują się częściowo zachowane budynki gospodarcze: browar, wozownia, piekarnia, suszarnia.