Pałac Lubomirskich znajduje się przy placu Żelaznej Bramy 10. Historia tego miejsca sięga XVIII wieku, kiedy to rodzina Radziwiłłów kupiła północne tereny podwarszawskiego miasteczka Wielopole, a następnie wybudowała pałac. W 1730 roku właścicielem posiadłości był Jan Zygmunt Deybel. W 1760 roku rozpoczął przebudowę pałacu w stylu późnobarokowym według projektu Jakuba Fontany. Prace budowlane jednak nie zostały ukończone. W 1790 roku właścicielem rezydencji wraz z okolicznymi terenami był Aleksander Lubomirski. W latach 1791-93 pałac został przebudowany w stylu klasycystycznym według projektu Joachima Hempla. W 1816 roku pałac stał się własnością generała Izydora Krasińskiego, następnie w latach 1828-34 należał do rządu Królestwa Polskiego, w którym mieściły się urzędy i lazaret podczas powstania listopadowego. W 1934 roku nieruchomość zakupił finansista Abraham Simon Cohen, który tak przebudował budynek, aby dawał on większe zyski. W pałacu znajdowały się małe mieszkania, sklepy, stragany i żydowski dom modlitwy. W 1928 roku właścicielem pałacu został Wacław Moszkowski, który podwyższył go o piętro i przekształcił w kamienicę czynszową. W 1938 roku pałac został zakupiony przez Urząd Miasta Warszawy. Miał on być poddany renowacji, ale na przeszkodzie stanął wybuch wojny. W czasie wojny pałac został spalony przez okupanta niemieckiego. W latach 1947-1950 pałac został odbudowany w stylu klasycystycznym. W 1970 roku zdecydowano o przesunięciu pałacu, który z powodzeniem został obrócony o 78 stopni. Obecnie w budynku, na parterze, mieści się Uczelnia Warszawska im. Marii Skłodowskiej-Curie, a na piętrach Business Center Club.