Kościół ten, wzniesiony w latach 1751-52  z fundacji dziedzica wsi Piotra Radońskiego, jest szóstą świątynią stojącą na tym miejscu. Do trójnawowego korpusu nawowego przylega prezbiterium o szerokości nawy głównej, zamknięte trójbocznie. Dachy są dwuspadowe, kryte gontami, obecnie nieco porośnięte mchem. Na kruchcie znajduje się użyta wtórnie belka z datą 1751. Nad nawą jest wieżyczka na sygnaturkę, zadaszona namiotowo blachą, z iglicą i krzyżem. Na sklepieniach mieści się skromna dekoracja malarska. Ołtarz główny i dwa ołtarze boczne, barokowe zestawione zostały w połowie XVIII w. z użyciem fragmentów z drugiej połowy XVII wieku.