Kamienica Dyndy znajduje się przy Placu Zamkowym pod numerem 1/13. Pierwszym wzmiankowanym właścicielem drewnianego domu, który znajdował się w tym miejscu, był cyrulik Jerzy Bernath (w połowie XVI wieku), następnie krawiec Grzegorz Myszka, a przed 1620 rokiem Sebastian Kiszka i Jan Dynda, który wybudował kamienicę. W 1669 roku stanowiła własność cyrulika Przekazińskiego, a w 1743 roku Szperlińskiego, który przebudował ją na kamienicę czterokondygnacyjną o układzie dwuosiowym. Następnie przed 1754 rokiem została ona zakupiona przez handlarza tytoniem i tabaką z Mediolanu, Piotra Besseste. Pod koniec XVIII przeszła w ręce kupca Michała Roeslera, zaś na początku XIX wieku została własnością Jakubowicza, natomiast kolejnymi właścicielami byli: handlarz win i korzeni Karol Thugutt (w 1 poł. XIX wieku), rodzina Lewandowskich, Krzemińskich (w 2 poł. XIX wieku), a w latach 1907-15 Mieczysław Szaniawski. Zburzona została w 1944 roku, a odbudowana w latach 1957-59 według projektu Józefa Chodaczka. Odtworzono fasadę dwuosiową wraz z portalem kamiennym, zamkniętym półkoliście, profilowanym. Nad oknami pierwszego piętra umieszczono sgraffito według projektu Edmunda Burke.