Obecna, neogotycka świątynia wzniesiona została w latach 1820-1823 na miejscu wcześniejszej, doszczętnie spalonej w 1813 roku. To ciekawe miejsce pierwotnie było protestanckim kościołem pw. św. Jerzego. Od 1945 roku jest świątynią rzymskokatolicką zarządzaną przez salezjanów. W latach 1945-1994 kościół nosił imię Najświętszego Serca Pana Jezusa, od 1994 roku jest kościołem parafialnym pw. Jana Bosko.

Jest to budowla murowana z czerwonej cegły, przykryta dwuspadowym dachem i posiadająca wieżę o wysokości 43 metrów zwieńczoną smukłym hełmem. Wnętrze pokrywa kunsztowne sklepienie, które tak, jak boczne galeryjki i empora organowa wsparte jest na ośmiu drewnianych kolumnach. Sklepienie jest pozorne - tzn. wykonane zostało z drewna pokrytego warstwą tynku ze zdobieniami.

Podczas II wojny światowej zabytek został uszkodzony. Ucierpiała m.in. wieża, dach i okna. Jeszcze do lat 60. XX wieku obok kościoła znajdował się cmentarz ewangelicki św. Jerzego, którego teren zamieniono później w park. W 2009 roku odsłonięty został tam pamiątkowy obelisk, który informuje o dawnym miejscu pochówku.