Kościół powstał zapewne w XII/XIII w., o czym świadczyć może jego pierwotne wezwanie św. św. Stanisława i Wojciecha. Najstarszy dokument mówiący o kościele pochodzi z 1367 r. Obecny gotycki kościół św. Wojciecha datuje się na pocz. XVII w.; jego konsekracji dokonał sufragan poznański Andrzej Rychlicki 15 września 1613 r. Jest budowlą jednonawową z nieco węższym prezbiterium, przykrytą stropem. Dach wieńczy niewielka wieżyczka z 1697 r. W barokowym ołtarzu głównym sprzed 1610 r. wisi obraz Adoracji Matki Boskiej z Dzieciątkiem przez św. Stanisława i św. Wojciecha z 1687 r. Dwa boczne ołtarze pochodzą z lat 1720-30 r., znajdują się w nich późniejsze rzeźby św. Jana Nepomucena i Chrystusa Króla.
W zamurowanych wnękach okien prezbiterium warto zobaczyć barokowe freski przedstawiające patronów kościoła. Późnobarokowa ambona ozdobiona jest malowanymi postaciami czterech ewangelistów. Na zewnętrznej zachodniej ścianie umieszczono pamiątkową tablicę poświęconą ks. Piotrowi Wawrzyniakowi (proj. Eugeniusz Olechowski), odsłoniętą 9 sierpnia 1981 r. Przy wejściu do kruchty wmurowano trzy inne tablice: z nazwiskami poległych w latach 1914-1922 z ok. 1925 r. oraz poległych w czasie II wojny światowej i tablicą katyńską (proj. Eugeniusz Olechowski); dwie ostatnie odsłonięto 11 listopada 1991 r.
Na cmentarzu kościelnym obejrzeć można nagrobek Franciszka Wawrzyniaka i jego żony Cecylii z Łopieńskich (zm. 1873 r.) - rodziców ks. Piotra Wawrzyniaka, zamieszkałych w pobliskiej Wyrzece. Dzwonnica konstrukcji szkieletowej pochodzi z 1878 r. Znajdują się w niej dzwony z 1868 i 1926 r. We wsi zachowało się kilka zagród i domów szkieletowych z poł. XIX w. oraz stara szkoła z końca XIX w.
Dalewo to duża wieś w pobliżu zachodniego krańca jeziora Cichowo-Mórka, 10 km na południowy zachód od Śremu, przy szosie do Leszna. Liczy 420 mieszkańców. W średniowieczu okolice Dalewa należały do rodu Awdańców. Władysław Laskonogi w dokumencie datowanym na ok. 1230 r. (falsyfikat z 1181 r.) wymienia Dalewo wśród 53 wsi będących własnością klasztoru Benedyktynów z Lubinia. Zatwierdził to nieco później, w 1258 r., książę Bolesław Pobożny. Wieś wchodziła w skład majątków klasztornych do czasu konfiskaty przez władze pruskie.(tekst: Zbigniew Szmidt - Śrem)