Ta niewielka, licząca około 1000 mieszkańców wieś gminna ma długą historię, której nie powstydziłoby się nawet miasto wojewódzkie. W 1388 r. król Władysław Jagiełło nadał jej prawa miejskie (utraciła je w 1870 r.). Położona na skrzyżowaniu dróg, już w średniowieczu była siedzibą komory celnej oraz ośrodkiem handlu i rzemiosła. Jednak prawdziwą sławę przyniosła jej szkoła parafialna, która dzięki wysokiemu poziomowi kształcenia została w 1545 r. kolonią akademicką Akademii Krakowskiej. Akademia Widawska jak inne kolonie Akademii Krakowskiej kształciła swych studentów według zaakceptowanego przez Alma Mater programu nauczania i stosowała zalecone przez nią podręczniki. W szkole wykładali nauczyciele przysłani z Krakowa, tudzież tacy, którzy zostali przez macierzystą uczelnię zaakceptowani. W Widawie uczono m.in. filozofii, retoryki, matematyki, geometrii i astronomii.

Dzisiaj próżno szukać tu śladów dawnego prężnego ośrodka akademickiego. Początkowo niezła kondycja szkoły finansowanej z darowizny właściciela ziemskiego Macieja Wężyka Widawskiego (na utrzymanie Akademii przeznaczono 8% dochodów z części jego posiadłości) osłabła z czasem, kiedy dobra te przeszły w ręce innych właścicieli i coraz trudniej było wyegzekwować należną Akademii rentę. Reforma szkolnictwa przeprowadzona przez Komisję Edukacji Narodowej zdegradowała Akademię Widawską do poziomu szkoły parafialnej, nie uwzględniając jej wysokiego poziomu nauczania. Ostateczny kres uczelni przypieczętował pożar miasta w 1802 r. Spłonęły wówczas gmach szkoły i jej księgozbiór.

Na widawskim cmentarzu na wzgórzu, tuż za kościółkiem pw. św. Rocha, po prawej stronie wśród współczesnych pochówków znajduje się niepozorny nagrobek. To ostatni i jedyny dziś świadek akademickiej przeszłości Widawy. Umieszczony na nim napis głosi: "Ś.P. MICHAŁ PŁACZKOWSKI DR FIL. REKTOR AKADEMII WIDAWSKIEJ ŻŁ LAT 72 ZM. 17.IX.1769 R. POKóJ JEGO ZWŁOKOM".